ترجمه الغدیر - جلد 14 صفحه 41

ناله ای سر دهد که توده را به‌گریه اندازد و انجمن را بلرزاند و آنگاه اندکی درنگ کند تا گریه ای که بیخ گلوها را گرفته آرام شود و جوشش ایشان فرو نشیند .

فرازهایی از سخنرانی او درگیر و دار فدک

پس زبان به سپاس و ستایش خدای - که بزرگ و گرامی است - و به درود بر پیک خدا بگشاید - که درود خدا بر وی و خاندانش - آنگاه بگوید آنچه گفت و این هم چند فراز آن: اکنون شما می پندارید که پس از مرگ‌پیامبر آنچه از وی مانده به ما نمی رسد، آیا دستور روزگار نادانی و پیش‌از اسلام را می جوئید؟ فرمان چه کسی‌بهتر از خداست برای آنان که او را باور دارند؟ پسر ابو قحافه (= پدر بوبکر) تو آنچه را از پدرت پس از مرگ بماند ببری و من نه؟ به راستی آئینی ساختگی و سهمناک آورده ای اینک‌تو و این شتر افسار بسته و پالان نهاده ببرش تا روز رستاخیز به دیدارت‌آید که برای داوری، خداوند نیکو است‌و برای راهبری، محمد و برای بیم دادن، رستاخیز و چون بازپسین روز سررسد دروغ پردازان و بیهوده گویان زیانکار خواهند شد . سپس روی به آرامگاه پدر - درود و سلام خدا بر وی‌و خاندانش - نمود و گفت:

" پس از توپیش آمدهائی سخت و بگو مگوهائی در گرفت

که اگر تو می بودی رویدادهای سهمگین، افزون نمی گردید

با از دست دادن تو چنانیم که گویا زمین بهره بارانش را از دست داده

بستگان تو به پریشانی افتاده اند، آنان را بنگر ودیده فرو مگذار

ای کاش پس از تو - و آنگاه که در گذشتی

و توده های خاک میان ما و تو جدائی‌انداخت - با مرگ روبرو می شدیم . "