ترجمه الغدیر - جلد 20 صفحه 100

سخنان گهر بار افتخار آفرینی‌را که در تمجیدش بر زبان پیامبر گرامی روان گشته است کنار بگذاریم. آری، همه اینها را کنار بگذاریم و آنگه بپرسیم آیا او یک مسلمان- یک مسلمان عادی- هم حساب نمی شده، مسلمانی که انبوه احادیث نبوی و سلسله فتاوای فقیهان بر آن است که نباید به او دشنام داد و لعنتش حرام است؟

آیا همین فرمایش پیامبر خدا (ص) کافی نیست که " بد گفتن به مسلمان، زشتکاری "؟ حدیثی که بخاری‌و مسلم و ترمذی و نسائی و ابن ماجه واحمد حنبل و بیهقی و و طبری و دار قطنی و خطیب بغدادی و دیگران از طریق ابن مسعود و ابو هریره و سعد بن ابی وقاص و جابر بن عبدالله انصاری و عبدالله انصاری و عبدالله بن مغفل و عمرو بن نعمان ثبت کرده اند.

یا این فرمایشش که " بد گفتن به مسلمان، به‌لبه پرتگاه گمراهی خزیدن است "؟ و فرمایش دیگرش که " مو من نباید لعنت گو و دشنامده باشد "؟ و نهی حضرتش رااز دشنامدادان به مردگان نیز قبلا دیدم.

وانگهی امام امیر المو منین (ع) صرفنظر از پاکی نسبی و دودمانی، منشا قدسی اش، و افتخارات درخشان و فضائل و مکارم اخلاقی و شخصیت والایش، بنظر آن جماعت یکی از ده نفری است که می گویند مژده بهشت یافته اند، وحداقل یک صحابی بشمار می آید از همان‌ها که معتقدند همگی عادل و راستروند و به گفته و کرده شان استناد فقهی می‌کنند و حجت می شمارند و جایز نمی دانند کسی به آنها بد بگوید و سخت به‌شیعه حمله ورند که چرا پاره ای از اصحاب را مورد