تحقق غدیر و دستاوردها صفحه 51

حضرت علي عليه السلام در حديثي ديگر به بيان نوع روابط حضرت مهدي - عجل اللَّه تعالي فرجه الشريف - و كارگزارانش پرداخته و آن را يك عهد و پيمان دو جانبه ارزيابي نموده و فرموده‌اند: ايشان پس از آن كه سه مرتبه كارگزارانش را مي‌آزمايد تا از ميزان اطاعتشان آگاهي يابد، به مدينه مي‌روند و به قبر جدّش رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم ملحق مي‌شوند، پس يارانش هم به دنبال او رهسپار مدينه مي‌گردند، اما همين كه حضرت حضورشان را در مدينه احساس مي‌كنند، آهنگ مكه مي‌نمايند و اين كار را سه بار تكرار مي‌كنند، سپس در ميان صفا و مروه مي‌ايستند و رو به آنان مي‌گويند: من تصميم بر هيچ كاري نمي‌گيرم، مگر آن كه مطمئن شوم كه شما اين سي شرط را رعايت مي‌كنيد و از هيچ يك از آنها سرباز نمي‌زنيد، و متقابلاً من نيز متعهد مي‌شوم نسبت به شما اين شرايط را رعايت كنم. آنان مي‌گويند بفرما و بگو آنچه را مي‌خواهي، همه را مي‌پذيريم و از شما فرمانبرداري مي‌كنيم، آن‌گاه امام شرايط بيعت خويش با آنان را به شرح زير بيان مي‌كنند:

از من رو مگردانيد، دزدي و زنا نكنيد، گِرد كارهاي حرام و فساد و فحشا نگرديد، احدي را به ناحق نكشيد، طلا و نقره نيندوزيد، گندم و جو احتكار نكنيد، مسجدي را ويران نسازيد، شهادت به ناحق ندهيد، مؤمني را خوار و بي‌مقدار ننماييد، ربا نخوريد، در مقابل بلايا و مشكلات صبور باشيد، هيچ فرد موحدي را لعنت نكنيد، مسكرات نياشاميد، طلا و حرير و ديبا نپوشيد، راه را بر كسي نبنديد، راه را نا امن نكنيد، خون حرامي را نريزيد، به مسلمان نيرنگ و نارو نزنيد، هيچ كافر و يا منافقي را مُثله نكنيد، گِرد همجنس‌بازي نگراييد، لباس‌هاي ابريشمي نپوشيد، و خاك را بالِشت خويش قرار دهيد، زشتي‌هاي اخلاقي را ناخوش داريد، امر به معروف كرده و از منكر نهي نماييد. در مقابل، من نيز پيمان مي‌بندم كه از غير شما يار نگيرم، جز به مانند لباس و غذاي شما نپوشم و نخورم، بر مركبي همانند مركب شما سوار شوم، در سفر و حضر همراه شما باشم، به اندك رضايت دهم، زمين را سرشار از عدل و داد سازم، آن‌سان كه سرريز از ظلم و ستم گشته است، خدا را چنان عبادت كنم كه شايسته اوست و به عهدي كه با شما دارم وفا مي‌كنم، و شما هم به عهد خود با من وفا كنيد.

پس ياران او مي‌گويند باشد و با شما بيعت مي‌كنيم كه اينگونه باشيم، و به دنبال آن، حضرت مهدي - عجل اللَّه تعالي فرجه الشريف - از تك‌تك آنان بيعت مي‌گيرد.(238)

سيره قضايي حضرت مهدي عليه السلام‌

يكي ديگر از مسائلي كه در مورد امام زمان - عجل اللَّه تعالي فرجه الشريف - مطرح است، مسئله چگونگي قضاوت آن حضرت مي‌باشد.

بعضي معتقدند يكي از ويژگي‌هاي حضرت آن است كه در مورد قضاوت، بدون درخواست شاهد و بيّنه از طرفين دعوا، و تنها بر اساس علم خويش حكم صادر خواهند كرد.

اينان براي مدعاي خويش دلايلي ارائه كرده‌اند. از جمله آن دلايل، احاديثي است كه در اين زمينه وجود دارد، و مدلول آنها اين است كه حضرت مهدي - عجل اللَّه تعالي فرجه الشريف - بر طبق علم خود و به سان قضاوت حضرت داوود عليه السلام به حل دعاوي و رفع اختلافات مي‌پردازند.

يك نمونه از اين روايات به شرح زير است: عبداللَّه‌بن عجلان از امام صادق عليه السلام روايت مي‌كند كه فرمود:

إذا قام قائم آل محمد حكم بين الناس بحكم داود، لا يحتاج الي بينة، يلهمه اللَّه فيحكم بعلمه؛(239) چون قائم آل محمد قيام كند، همچون داوود نبي، به قضاوت در ميان مردم مي‌پردازد و به دليل و برهان نياز ندارد. خدا حقيقت را به او الهام مي‌نمايد و او بر حسب علم خويش حكم مي‌دهد.

اما اين روايت از دو جهت اشكال دارد، زيرا بر طبق روايتي كه در كتاب شريف كافي آمده است: