تحقق غدیر و دستاوردها صفحه 65

غرض از بيان اين مطلب اين است كه بدانيم گفتن احكام، ارشاد و راهنمايي مردم و برآوردن نيازهاي آنان، از نظر حضرت مهم‌تر از عبادت مصطلح و نماز و روزه مستحب بوده است. به عبارت ديگر حضرت طاعت خدا را در برآوردن حوائج مردم و راهنمايي آنان مي‌دانستند و اين كار را - هنگامي‌كه هنوز به زندان نرفته بودند - از عبادت مهم‌تر مي‌دانستند.

براين نكته بايد افزود كه عبادت حضرت عبادت ويژه‌اي بود و نبايد عبادت ايشان را با عبادت پارساياني كه گرد خود مي‌بينيم يكسان بشماريم. بي‌شك حتي يك سجده ايشان را نمي‌توان با عبادت‌هاي چنين افرادي قياس كرد. در روايت آمده است كه حضرت پس از اقامه فريضه صبح، بين‌الطلوعين را به اذكار و اوراد مي‌گذراند و پس از طلوع آفتاب سربه سجده مي‌نهاد و تا اذان ظهر سر از سجده برنمي‌داشت(264) و پس از آن بدون نياز به تجديد وضو نماز مي‌خواندند. حضرت با اين‌كه اين همه نسبت به عبادت شوق و رغبت داشت، بيرون از زندان اين كار را نمي‌كردند، چون اين كار مزاحم اهم داشت و برآوردن نيازهاي برادران ديني و مؤمنان - كه به طاعت نزديك‌تر بودند - در نظر حضرت بر عبادت تقدم داشت. چه بسا برخي از مراجعان حضرت را سؤال‌پيچ مي‌كردند يا حتي نسبت به ايشان حسادت و بي‌ادبي مي‌نمودند، ولي پاسخگويي به چنين مراجعاني - هرچند براي ما ناخوشايند باشد - از ديد حضرت مصداق طاعت بود و آن‌را بر نيايش‌هاي خود ترجيح مي‌داد.

از اين‌رو وقتي قلب انسان به طاعت آباد شد، بار نفساني‌اش كم مي‌شود و خواسته خدا را بر خواسته خود ترجيح داده، هيچ كاري را بر فرمانبرداري از خدا مقدم نمي‌شمارد، حتي اگر آن كار عبادت باشد.

شاهراه ملاقات با امام زمان عليه السلام‌

شايد كمتر كسي از شيعيان و پيروان اهل بيت عليهم السلام يافت شود كه دوستدار ملاقات با امام زمان عليه السلام نباشد. بسياري از مردم مي‌پرسند راه تشرف به خدمت حضرت ولي عصر - عجل اللَّه تعالي فرجه الشريف - چيست؟ بارها از خود بنده پرسيده‌اند چگونه مي‌توان با آن‌حضرت ملاقات نمود؟

راه اين كار در يك كلام، آباد كردن قلب به طاعت است و آباد كردن قلب منشأ بسياري از بركات و موفقيت‌ها مي‌باشد كه يكي از آنها شرف حضور يافتن به خدمت آن حضرت است، بدين معنا كه انسان به راستي در پي شناختن طاعت باشد تا آن را انجام دهد و قلب او نسبت به اطاعت امر خدا و رسولش رغبت داشته باشد.

بايد توجه داشت كه زمين يك هكتاري در صورتي آباد شمرده مي‌شود كه تمام آن زير كشت برود و درخت داشته باشد، اما اگر فقط ده يا صد متر آن مزروع باشد آن زمين را آباد نمي‌خوانند. دل انسان نيز چنين است و در صورتي قلب آدمي معمور خوانده مي‌شود كه سراسر آن به فرمانبرداري از خدا آباداني يافته باشد.

البته درخور تأمل است كه گاهي حالت‌هاي خاص و استثنايي براي انسان پيدا مي‌شود كه دوام ندارد و در روايت سفارش شده است كه اگر اين حالت پيدا شد «فدونك، دونك»؛(265) يعني سعي كنيد آن حالت را نگاه داريد، و پاسِ آن بداريد. به هرحال اين حالات غالباً در بسياري از افراد وجود ندارد، اما اميدوارم چنين حالات مباركي براي همه ما پيش آيد، ولي در هر صورت قلبي آباد شمرده مي‌شود كه سراسر آن يكصدا شيفته فرمانبرداري از خداي متعال باشد و كسي‌كه چنين قلبي دارد شايستگي ديدار با حضرت صاحب الأمر - عجل اللَّه تعالي فرجه الشريف - را دارد.

در كتاب‌هاي معتبر روايي و تاريخي ماجراي تشرف افرادي چون احمدبن اسحاق به خدمت امام زمان عليه السلام نقل شده است. در ميان افرادي كه خدمت آن‌حضرت شرفياب شده‌اند مراجعي چون سيد بحرالعلوم، كسبه‌اي همچون حاج علي بغدادي كه خواندن و نوشتن نمي‌دانست، زن، مرد، پير و جوان وجود دارد و اموري چون سن، علم و موقعيت اجتماعي براي ديدن آن‌حضرت ملاك نيست. اين توفيق فقط از طريق آباداني قلب آدمي به طاعت ميسّر است. كسي‌كه قلبش به فرمانبرداري از خدا و رسول آباداني يافته موفق به ديدار چهره دلگشاي آن بزرگوار مي‌شود، خواه پير باشد يا جوان و خواه عالم باشد يا شخصي از عامه مردم.

از همين جاست كه مي‌بينيم حضرت امام سجاد عليه السلام دعاي براي آباداني قلب را بر نماز اول وقت مقدم مي‌دارند. ايشان بهتر از هركسي فضيلت نماز اول وقت را مي‌دانند و بهتر از همه مي‌دانند كه: