تحقق غدیر و دستاوردها صفحه 73

سومين فرشته‌اي كه به فرمان خدا خدمت حضرت رسيد تا آنچه حضرتش خواهد انجام دهد جبرئيل بود. او در حالي كه بال گشوده و فضا را با بال خويش پوشانده بود به رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم عرض كرد: اي رسول خدا، اگر اجازه دهي پر خود را پايين آورم تا اين جماعت خفه و هلاك شوند، اما پاسخ پيامبر صلي الله عليه وآله وسلم همچنان «نه» بود.

در اين هنگام پيامبر رحمت سر به آسمان برداشت و به درگاه قادر متعال عرض كرد:

اللّهم اهد قومي فإنّهم لايعلمون؛(283) بار خدايا، قوم مرا هدايت فرما كه [مردمي]نادانند.

راستي اگر پيامبر خدا نفرين مي‌كرد چه مي‌شد؟ به يقين به جهت مقام و منزلتي كه نزد خدا داشت، نفرينش بي‌پاسخ نمي‌ماند و دشمنانش نابود مي‌شدند و در نهايت معجزه‌اي براي او و هشداري به ديگر بدخواهان بود، اما حضرت رسول صلي الله عليه وآله وسلم كه درباره خود فرموده است: «بعثت رحمة للعالمين؛(284) من [به عنوان] رحمتي [براي مردم]برانگيخته شدم» دعاكردن را بر نفرين برگزيد، چه اين كه مي‌ديد روزي مردم «گروه‌گروه در دين خدا درمي‌آيند» (285) و در درازمدت بسياري از همين پيامبرآزاران به همراه فرزندان‌شان دل در گرو اسلام نهاده، در راه آن جان‌فشاني خواهند كرد.

الگوي نيكو

اين پرسش از ذهن مي‌گذرد كه اگر به ميدان اقامه دين گام نهيم، تاچه اندازه مي‌توانيم كج‌روي و ناهنجاري افراد سركش را تحمل كنيم؟ آيا با يك پاسخ تند و ناخوشايند ديگران از ميدان به‌در خواهيم رفت يا همچنان پابرجا مي‌مانيم. البته ممكن است كسي بگويد: پيامبر خدا كجا و ما كجا؟ او از سوي خدا مأمور به اصلاح جامعه بوده است، اما امثال ماچه؟

حقيقت اين است كه قرآن كريم وظيفه را به همگان متذكر شده، مردم را به پيروي از پيامبر صلي الله عليه وآله وسلم خوانده است، آن‌جا كه مي‌فرمايد:

«لَّقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِّمَن كَانَ يَرْجُواْ اللَّهَ وَ الْيَوْمَ الْأَخِرَ وَ ذَكَرَ اللَّهَ كَثِيرًا»؛(286) قطعاً براي شما در [اقتدا به]رسول خدا سرمشقي نيكوست، براي آن‌كس كه به خدا و روز واپسين اميد دارد و خدا را فراوان ياد مي‌كند.

از اين منظر به پيامبر صلي الله عليه وآله وسلم نگريستن و آن‌حضرت را به عنوان الگوي ارائه شده از سوي قرآن پذيرفتن، انسان، به‌ويژه اهل علم را به پيروي عملي از رسول خدا وامي‌دارد و آن‌گاه است كه پرداختن به اقامه دين را با تمام سختي‌ها و تلخ‌كامي‌ها آسان و شيرين مي‌نمايد و در نهايت كجي‌ها و انحراف‌ها از ميان مي‌رود. از اين حقيقت نيز نبايد غافل بود كه بيشتر كساني كه سر دشمني دارند و به بيراهه مي‌روند، معاند نيستند، بلكه در كوره‌راه‌هاي تعصب گرفتار آمده‌اند كه به راه‌آوردن چنين افرادي بردباري و مهرباني مي‌طلبد.

در تاريخ آمده است: «مردي از شاميان متعصب امام حسن مجتبي عليه السلام را سوار برمركب ديد. بدو نزديك شد و او را دشنام داد و لعن نمود و چون از دشنام دادن بازماند، امام حسن عليه السلام در حالي كه لبخندي برلب داشت، به مرد شامي سلام داد و فرمود: اي پيرمرد، گمان مي‌كنم غريب باشي و مرا با ديگري به اشتباه گرفته‌اي. اگر درخواستي داشته باشي به تو مي‌دهيم، اگر راه گم كرده‌اي، راهت مي‌نماييم، باري داشته باشي آن‌را بردوش مي‌كشيم، اگر گرسنه‌اي سيرت مي‌كنيم، تن‌پوش نداشته باشي، تو را مي‌پوشانيم، نيازمند باشي بي‌نيازت مي‌نماييم و اگر از خانه و كاشانه‌ات رانده شده باشي پناهت مي‌دهيم. شايسته است تا هنگام بازگشت به شهر و ديار خود، ميهمان ما باشي، چه اين‌كه خانه‌اي فراخ و مالي فراوان داريم و اين [پيشنهاد] براي تو پربارتر است.