تحقق غدیر و دستاوردها صفحه 92

آقا اميرالمؤمنين، اسم اعظم را براي چنين موقعيتي و نجات اين مرد متدين مي‌خواستم،

سپس مردم را براي نجات او به ياري خواستم.

عده‌اي جمع شدند و او را از آب بيرون كشيدند. اقدام‌هايي براي نجات او صورت گرفت و شكم او را كه از آب پر شده بود تخليه كردند. كساني كه شاهد وضعيت او بودند، كار وي را تمام شده خواندند و عده‌اي او را زنده مي‌دانستند. در نهايت همگي او را رها كردند و رفتند. من مقداري آب قند تهيه كرده، آن را به تدريج و قطره‌قطره در دهان آن مرد مي‌چكاندم. سرانجام نفسي كشيد و پس از مدتي حال طبيعي خود را به دست آورد. همان شب در عالم خواب كسي به من گفت: هيچ ميداني او اسم اعظم را بلد بود؟

از خواب بيدار شدم. به اين نتيجه رسيدم كه ظرفيت چنين موهبتي را ندارم، چراكه تا واپسين لحظه زندگي حاضر نبود از اسم اعظم كه در اختيار داشت براي نجات جان خود استفاده كند».

مطلب قابل‌توجه در اين داستان اين است كه هر كس با هر موقعيت و هر جنسيت مي‌تواند به اين مقام برسد و در حقيقت، آباداني قلب به طاعت خدا همين است. توجه داشته باشيم اگر دل به جايي توجه و تعلق داشته باشد، چيزهاي ديگري از نظر او ارزش ندارد، اما متأسفانه دل ما به يك جا يا يك مسأله وابستگي ندارد، بلكه گرفتار پريشاني و در جاهاي متعدد در جولان است و در واقع هر چيزي را - جز آنچه كه بايد - ارزشمند مي‌بيند.

كساني كه از آسايش، خوشي‌ها، ثروت، اعتبار و جز آن چشم مي‌پوشند، بي‌ترديد هدفي والاتر را دنبال مي‌كنند كه از آسايش و ثروت و ديگر آرايه‌هاي دنيايي با ارزش‌تر است.

جان كلام آن‌كه اگر قلب مردي يا زني به طاعت خدا آباد شد، به دنبال وظيفه ديني و اجتماعي اش خواهد رفت و چنين امري براي او مهم‌ترين سرمايه به شمار مي‌رود و ديگر در اين مسأله نمي‌انديشد كه آيا وظيفه‌اي كه دنبال مي‌كند، با خواست‌هاي نفساني‌اش سازگاري دارد يا نه. البته زندگي را نيز برخود سخت و تنگ نخواهد گرفت، چه اين كه پشت پا زدن به تمام خواسته‌ها و سركوب كردن آن، كاري پسنديده نيست كه افراط و تفريط، هيچ گاه مطلوب نبوده و نيست، بلكه معيار در كارها، ميانه روي است.

در تاريخ آمده است: «جابربن عبداللَّه انصاري در اواخر عمرش دچار ضعف و ناتواني ناشي از كهنسالي شد. روزي امام باقر عليه السلام به ديدار جابر رفت و احوالش را پرسيد، جابر گفت: در حالي هستم كه كهنسالي را بر جواني، بيماري را بر تندرستي و مرگ را بر زنده بودن ترجيح مي‌دهم.

امام باقر عليه السلام فرمود:

اما من - اي جابر - اين گونه نيستم. اگر خدا مرا فرتوت بخواهد مي‌پسندم، اگر جوانم بخواهد بدان خشنودم، چون بيمارم كند، تسليم اويم، اگر سلامتم دارد رضامندم، اگر مرا بميراند همان خواهم و اگر زندگي‌ام بخشد آن را مي‌پذيرم … (368)