غدیر موهبتی برای جهانیان صفحه 11

از آنِ فقیران است که در قرآن بدان اشاره شده است، آن جا که می فرماید:

«إِنَّمَا الصَّدَقَاتُ لِلْفُقَرَآءِ وَالْمَسَاکِینِ …؛ صدقات تنها به فقیران و تهی دستان و … می رسد».

امیرمؤمنانعلیه السلام اموال را به طور مساوی تقسیم می کردند. مثلاً اگر به هر نفر سه دینار می رسید خودشان با آن که رئیس حکومت بودند، همین مقدار بر می داشتند و به قنبر خادم خود نیز همین مقدار می دادند. این است معنای غدیر، این است جزئی از معنای بزرگِ «لو عرف الناس فضل هذا الیوم بحقیقته».

شیوه حاکمان نامشروع

حال به شیوه حکومتی غاصبان نظری بیفکنیم. نوشته اند: وقتی خمس آفریقا را که یک میلیون دینار بود برای عثمان آوردند او همه را به مروان داد و سایر مسلمانان از آن مبلغ محروم ماندند. ابوذر به این کار اعتراض کرد و عثمان او را به همین دلیل به بدترین مکان (ربذه) تبعید کرد و سرانجام او در غربت و تنهایی از گرسنگی جان داد.

عماربن یاسر اعتراض کرد او را نیز آن قدر زدند که در بستر بیماری افتاد.

این، فرق بین غدیر و غیر غدیر است. اسلام مانند چشمه زلال است که پیامبرصلی الله علیه السلام آن را به جوشش درآورده، از آن آبی گوارا جاری ساختند. آن گاه کسانی چشمه را مصادره و آن را به زهر نفاق آلوده کردند، اما زمانی که امیرمؤمنان علی بن ابی طالبعلیه الصلاه و السلام حکومت ظاهری را به دست گرفتند، چشمه را از آلودگی ها پاک کردند تا جرعه نوشان از چشمه اسلام، جرعه های گوارا بنوشند.

روش برخورد امیرالمؤمنین (علیه السلام) با مخالفان

زمانی که امیرالؤمنینعلیه السلام حکومت ظاهری را به دست گرفتند، بنا به طبیعت شان که هیچ ناحقی را نمی پسندیدند و به آن تن نمی دادند، از سوی افرادی دنیاطلب و مخالف مورد اعتراض قرار می گرفتند. خوارج از گروه های مخالف آن حضرت بودند. یکی از این افراد در حضور جمع، به امیرالمؤمنینعلیه السلام جسارت کرد. حاضران در صدد برخورد با او برآمدند، ولی امامعلیه السلام آنان را بازداشتند و فرمودند:

«سب بسب، أوعفو عن ذنب؛ [او را واگذارید که طرف سخنش من هستم، پاسخ] دشنام به دشنامی است یا بخشودن گناهی».