کتابخانه بالقرآن

بانک غدیر صفحه 2876

صفحه 2876

حلبي مي‌گويد: «عبدالمطلب در عصر جاهليت شراب (خمر) را بر خود حرام كرده و شخصي مستجاب الدعوه بود. او را به جهت سخاوتش فيّاض مي‌ناميدند … و نيز از حكما و حلماي قريش به حساب مي‌آمد.» (177)

عبدالمطلب اولاد خود را به ترك ظلم و ستم امر مي‌نمود و آنان را بر مكارم اخلاق تحريض مي‌كرد و از امور پست نهي مي‌نمود. هميشه مي‌فرمود: از اين دنيا ظالمي خارج نمي‌شود تا آن‌كه از او انتقام گرفته شود و به سزاي اعمالش برسد. تا اين‌كه مردي ظالم از اهل شام بدون آن‌كه به عقوبت برسد هلاك شد. اين خبر را به عبدالمطلب رساندند او فكر كرد و گفت: به خدا سوگند! همانا وراي اين دار خانه‌اي است كه محسن درآن به سزاي احسانش و بدكار به جزاي بدي هايش خواهد رسيد.» (178)

عبدالمطلب كسي بود كه بعد از آمدن قحطي طولاني در شبه جزيره عربستان مردم به او پناه آورده و به او گفتند: خداوند مكرّر ما را به خاطر تو سيراب كرده است، از خدا بخواه كه ما را سيراب گرداند. عبدالمطلب با رسول خداصلي الله عليه وآله به طرف بيابان حركت كردند و بعد از مقداري مناجات و خواستن از خدا، باران فراواني براي آنان نازل شد.(179)

مجلسي نقل مي‌كند كه براي عبدالمطلب، جدّ رسول خداصلي الله عليه وآله بستري در سايه بان كعبه پهن مي‌شد و هيچ يك از اولاد او به جهت جلالت قدر عبدالمطلب بر روي آن نمي‌نشست، به جز رسول خداصلي الله عليه وآله كه مي‌آمد و بر روي آن مي‌نشست. عموهاي آن حضرت مي‌آمدند تا او را از آن مكان دور سازند، كه جدّش عبدالمطلب مي‌فرمود: فرزندم را رها سازيد. آن‌گاه دستي بر كمر او مي‌كشيد و مي‌فرمود: همانا براي اين فرزندم شأني است.(180)

يعقوبي مي‌نويسد: «عبدالمطلب به فرزندش زبير وصيت به حكومت و امر كعبه نمود و به ابوطالب وصيت رسول خداصلي الله عليه وآله و سقايت زمزم كرد. و به او فرمود: من در ميان شما شرف عظيم گذاردم … » (181)

غدير محور انسجام حقيقي

در دهمين سال هجرت، رسول خداصلي الله عليه وآله قصد زيارت خانه خدا را نمودند، فرمان حضرت مبني بر اجتماع مسلمانان، در ميان قبايل مختلف و طوايف اطراف، اعلان شد، گروه عظيمي براي انجام تكليف الهي (اداي مناسك حج) و پيروي از تعليمات آن حضرت، به مدينه آمدند. اين تنها حجّي بود كه پيامبر بعد از مهاجرت به مدينه، انجام مي‌داد، كه با نام‌هاي متعدد، در تاريخ ثبت شده است؛ از قبيل: حجةالوداع، حجةالاسلام، حجة البلاغ، حجة الكمال و حجة التمام.

رسول خداصلي الله عليه وآله غسل كردند، دو جامه ساده احرام، با خود برداشتند: يكي را به كمر بسته و ديگري را به دوش مبارك انداختند، و روز شنبه، 24 يا 25 ذي‌قعده، به قصد حج، پياده از مدينه خارج شدند. تمامي زنان و اهل حرم خود را نيز، در هودج ها قرار دادند. با همه اهل بيت خود و به اتفاق تمام مهاجران و انصار و قبايل عرب و گروه بزرگي از مردم، حركت كردند.(182) بسياري از مردم به علّت شيوع بيماري آبله از عزيمت و شركت در اين سفر باز ماندند با وجود اين، گروه بي‌شماري با آن حضرت، همراه شدند. تعداد شركت كننده‌ها را، 114 هزار، 120 تا 124 هزار و بيشتر، ثبت كرده‌اند؛ البته تعداد كساني كه در مكه بوده، و گروهي هم كه با علي‌عليه السلام و ابوموسي اشعري از يمن آمدند، به اين تعداد افزوده مي‌شود.

بعد از انجام مراسم حج، پيامبرصلي الله عليه وآله با آن جمعيت كثير، آهنگ بازگشت به مدينه كردند. هنگامي كه به غدير خم رسيدند، جبرئيل امين، فرود آمد و از جانب خداي متعال، اين آيه را آورد: «يا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما اُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ … »؛(183) «اي رسول ما! آنچه از جانب پروردگارت به تو نازل شده به مردم ابلاغ كن.» جحفه، منزلگاهي است كه راه‌هاي متعدد، از آنجا منشعب مي‌شود. ورود پيامبر و يارانش به آنجا، در روز پنج‌شنبه، هجده ذي‌الحجّة صورت گرفت.

امين وحي، از طرف خداوند به پيامبر امر كرد تا علي‌عليه السلام را ولي و امام معرفي كرده و وجوب پيروي و اطاعت از او را به خلق ابلاغ كند.