کتابخانه بالقرآن

بانک غدیر صفحه 2883

صفحه 2883

او در جايي ديگر مي‌گويد: «با به دست گرفتن خلافت توسط معاويه در شام حكومت بت پرستي سابق باز گشته و جاي دمكراسي اسلامي را گرفت … ».(206)

و در جايي ديگر مي‌گويد: «و اين چنين بت پرستي مكه بازگشته و سر از شام درآورد».(207)

او همچنين مي‌گويد: «بني اميه به جز عمر بن عبدالعزيز، اهل بت پرستي بوده و به مراعات نكردن شرع و اركان دين مباهات مي‌كردند؛ همان ديني كه اعتراف به داشتن آن مي‌كردند … آنان كرسي خلافت را با جرايم دو چندان خود ملوّث نمودند و در درياهاي خون غوطه‌ور ساختند … ».(208)

9 - دكتر احمد امين مصري

وي در كتاب «ضحي الاسلام» مي‌گويد: « … نظر اهل سنت به خلافت متعادل تر و قوي‌تر و نزديك‌تر به عقل است! گر چه بايد آنان را مؤاخذه شديد نمود بر اين كه نظريه خود را به طور محكم و قوي پياده نكردند، آنان از امامان خود به طور صريح انتقاد نكردند، و هنگامي كه ظلم نمودند در مقابلشان نايستادند، و هنگامي كه ستم كردند آنان را در راه مستقيم قرار ندادند، و احكامي كه بتواند جلوي ظلم خليفه بر امت را بگيرد وضع نكردند، بلكه در مقابل آن‌ها تسليمي داشتند كه ناخوشايند بود، و لذا آنان بزرگ‌ترين جنايت را بر امت وارد ساختند».(209)

او نيز در كتاب «يوم الاسلام» مي‌گويد: «رسول اسلام در آن مرضي كه با آن از دنيا رحلت نمود، اراده كرد كه متولّي امر مسلمين بعد از خود را تعيين كند آنجا كه بنابر نقل صحيحين فرمود: بياوريد تا نامه‌اي بنويسم كه بعد از من گمراه نشويد … ولي آنان امر خلافت را براي هر كسي از مسلمانان كه قصد داشته باشند قرار مي‌دهند، و لذا تا اين زمان در امر خلافت اختلاف وجود دارد. اسلام در عصر رسول خداصلي الله عليه وآله قوي و متين بود، ولي چون از دنيا رحلت نمود معركه هاي خانمان‌سوز شروع شد».(210)

او همچنين مي‌گويد: «از مظاهر خلاف، اختلافي بود كه صحابه در مورد متولّي امر خلافت بعد از رسول خداصلي الله عليه وآله پيدا كردند، و اين خود ضعف لياقت آن‌ها را مي‌رساند؛ زيرا قبل از آن‌كه پيامبرصلي الله عليه وآله دفن شود اختلاف نمودند … ».(211)

او همچنين در كتاب «فجر الاسلام» مي‌نويسد: «چون بني اميه خلافت را به دست گرفتند، عصبيت همانند عصر جاهليت به حال خود بازگشت».(212)

10 - دكتر علي سامي نشار

او مي‌گويد: « … خليفه دمشق گوش‌هايش در جاهليت اولي از صوت كنيزان و آواز خوانان و آلات لهو و لعب پر شده بود. او به طور علني و مخفيانه مرتكب گناه مي‌شد … و فحشاء را بين مردم گسترش مي‌داد … ».(213)