کتابخانه بالقرآن

بانک غدیر صفحه 3232

صفحه 3232

خداوند متعال سعي بين صفا و مروه را از مناسك حجّ قرار داد تا كوشش هاجر بين صفا و مروه در خاطره‌ها زنده گردد.

بخاري نقل مي‌كند: ابراهيم هنگامي كه هاجر و فرزندش اسماعيل را در سرزمين مكه رها نمود، آب تمام شد و عطش شديدي بر هر دو غلبه نمود، فرزند از شدت عطش به خود مي‌پيچيد. هاجر به طرف كوه صفا رفت تا اين وضعيت فرزند را نبيند و در ضمن سعي كند تا كسي را پيدا نموده و از او آب طلب نمايد، ولي مأيوس از كوه پايين آمد و با شتاب به طرف كوه مروه رفت، از كوه بالا آمد تا شايد شخصي را مشاهده نموده و از او آب طلب كند، ولي در اين مكان نيز كسي را مشاهده ننمود. اين عمل هفت بار تكرار شد. ابن عباس از پيامبرصلي الله عليه وآله نقل مي‌كند كه فرمود: به اين جهت است كه حجاج هفت بار بين صفا و مروه طواف مي‌نمايند.(760)

ج - قرباني‌

خداوند متعال مي‌فرمايد: {فَبَشَّرْنَاهُ بِغُلَامٍ حَلِيمٍ * فَلَمَّا بَلَغَ مَعَهُ السَّعْيَ قَالَ يَا بُنَيَّ إِنِّي أَرَي فِي الْمَنَامِ أَنِّي أَذْبَحُكَ فَانظُرْ مَاذَا تَرَي قَالَ يَا أَبَتِ افْعَلْ مَا تُؤْمَرُ سَتَجِدُنِي إِنْ شَاءَ اللَّهُ مِنْ الصَّابِرِينَ * فَلَمَّا أَسْلَمَا وَ تَلَّهُ لِلْجَبِينِ * وَ نَادَيْنَاهُ أَنْ يَا إِبْرَاهِيمُ * قَدْ صَدَّقْتَ الرُّؤْيَا إِنَّا كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ * إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْبَلَاءُ الْمُبِينُ * وَ فَدَيْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظِيمٍ فَبَشَّرْنَاهُ بِغُلَامٍ حَلِيمٍ ؛(761) «پس مژده پسر بردباري را به او داديم. آن‌گاه [كه آن پسر رشدي يافت با او به سعي و عمل شتافت. ابراهيم گفت: اي فرزند گرامي من! در عالم خواب چنين ديدم كه تو را قرباني كنم، نظرت در اين واقعه چيست؟ گفت: اي پدر! هرچه مأموري انجام ده، كه ان شاء اللَّه مرا از صابرين خواهي يافت. پس چون هر دو تسليم امر حق گشتند، او را براي كشتن به روي افكند، ما در آن حال خطاب كرديم كه اي ابراهيم! تو مأموريت عالم رؤيا را انجام دادي ما نيكوكاران را چنين نيكو پاداش مي‌دهيم، اين ابتلا همان امتحاني است كه حقيقت حال ايمان را روشن مي‌كند و ما بر او ذبح بزرگي فدا ساختيم.»

خداوند متعال به پاس اين فداكاري، حاجيان را امر نموده تا در منا به حضرت ابراهيم اقتدا كرده و به يادبود آن عمل عظيم و امتحان بزرگ، گوسفندي را در سرزمين منا قرباني نمايند.

د - رمي جمرات‌

احمد بن حنبل و طيالسي در مسندهاي خود از رسول خداصلي الله عليه وآله چنين نقل مي‌كنند: جبرئيل ابراهيم را به سوي جمره عقبه برد، در آن هنگام شيطان بر او نمايان گشت، ابراهيم هفت سنگ به او پرتاب نمود كه صداي شيطان از آن بلند شد. سپس نزد جمره وسطي آمد، باز شيطان بر او ظاهر شد، در آن هنگام نيز هفت سنگ بر او پرتاب نمود كه صداي او بلند شد. آن‌گاه به سوي جمره قصوي آمد، باز هم شيطان بر او ظاهر شد و حضرت ابراهيم او را با هفت سنگ رمي نمود، به حدّي كه صدايش در آمد.(762)

مشاهده مي‌نماييم كه چگونه خداوند متعال به‌خاطر يادبود اين قضيه آن عمل را براي حجاج واجب كرده تا ياد واقعه اتفاق افتاده زنده بماند.

2 - خداوند متعال مي‌فرمايد: {وَ مَنْ يُعَظِّمْ شَعَائِرَ اللَّهِ فَإِنَّهَا مِنْ تَقْوَي الْقُلُوبِ ؛(763) «و هر كس شعائر دين خدا را بزرگ و محترم دارد، اين صفت دل‌هاي با تقواست.»

كيفيت استدلال به اين آيه شريفه آن است كه شعائر جمع شعيره به معناي نشانه است و شعائر خداوند به معناي نشانه‌هاي خداوند و دين اوست. لذا هر عملي كه مردم را به سوي خدا و دينش رهنمون و يادآوري كند، جزء شعائر الهي است كه يكي از آن‌ها برپايي مراسم جشن غدير است كه در آن وقت مردم با ذكر فضايل و كمالات آن وليّ، به خداوند متعال نزديك مي‌شوند.