کتابخانه بالقرآن

بانک غدیر صفحه 3906

صفحه 3906

حضرت فاطمه‌عليها السلام به او گفت: «اي پسر خطّاب! آيا تويي كه مي‌خواهي در خانه‌ام را آتش زني؟».

عمر پاسخ داد: آري!! اين كار آنچه را كه پدرت آورده است محكم‌تر مي‌سازد».(47)

جوهري دركتاب خود «السقيفه» چنين مي‌نويسد: «عمر با عده‌اي از مسلمانان رو به خانه علي آورد تا خانه‌اش را با اهلش آتش زند.(48)

و عبارت ابن شحنه مورّخ شهير چنين است: «تا خانه و هر كه در آن است را آتش بزند».(49)

در كنز العمال آمده است كه عمر به فاطمه گفت: با اين‌كه مي‌دانم رسول خدا هيچ كس را به اندازه تو دوست نمي‌داشت، ولي اين حقيقت هرگز مرا از تصميم خود باز نمي‌دارد و اگر اين چند نفري كه در خانه تو اجتماع كرده‌اند بيعت نكنند، دستور خواهم داد كه در خانه را به روي تو آتش بزنند.(50)

هنگامي كه عبداللَّه بن زبير با بني هاشم جنگ مي‌كرد و آنان را در شكاف كوه محصور نموده، فرمان داد تا هيزم آورده آنان را با آتش بسوزانند، برادرش عروة بن زبير براي تصحيح عمل عبداللَّه و عذر آوردن از كرده‌اش مي‌گفت: اين كار برادرم جنبه تهديد و ترساندن داشته، همچنان كه در گذشته نيز اين عمل سابقه دارد، و يك وقت ديگر نيز چون بني هاشم بيعت نكردند، هيزم آوردند تا آن‌ها را آتش بزنند.(51) و مقصودش از گذشته، همين روز سقيفه بود كه بني هاشم از بيعت با ابوبكر خودداري كردند.

شاعر بزرگ مصر، حافظ ابراهيم نيز اين جريان رابه ياد مي‌آورد، آنجا كه مي‌گويد:

و قوله لعلي قالها عمر

اكرم بسامعها اعظم بملقيها

حرقت دارك لاأبقي عليك بها