کتابخانه بالقرآن

بانک غدیر صفحه 4107

صفحه 4107

دانشگاهي همچون غدير

براي صاحب اين روز عزيز (يعني غدير) كلمه وجمله اي است كه از حيث لفظ گرچه كوتاه ومجمل است ولي از حيث معنا ومفهوم آن، تاريخ آن را در صفحه‌اي از نور زيور داده است زيرا از اين معنا استفاده مي‌شود كه حضرت علي عليه السلام بر خلاف سايرين در اين موضوع يگانه بوده است، اينك فرمايش حضرت علي عليه السلام را با هم مرور مي‌كنيم:

«والله لو أعطيت الآقاليم السبعة بما تحت أفلاكها علي أن أعصي الله في نملة أسلبها جلب شعيره ما فعلت». به خدا قسم اگر چنانچه اقاليم سبعه وهر آنچه كه در افلاك است به من بدهند، تا خدا را عصيان كنم آن هم در گرفتن پوست دانه گندمي كه در دهان مورچه اي باشد اين كار را نخواهم كردو

حضرت علي عليه السلام در اين كلام از حرف «لو» استفاده نكرده است. در لغت عرب، حرف «إن» يكي از ادات شرط است. حضرت در فرمايشاتش از حرف «إذا» هم استفاده نكرده است، زيرا «إذا» هم يكي از أدات شرط است ولي «لو» فرموده است كه اين حرف وأدات همانند فرمايش حضرت احديت است: (لَوْ كَانَ فِيهِمَا آلِهَةٌ إِلَّا اللَّهُ لَفَسَدَتَا) اگر در اين عالم دو خدا بود، به فساد كشيده مي‌شد.

حرف «لو» معناي خاصي را در بر مي‌گيرد، آن هم حرفت امتناع در امتناع است يعني امتناع شي بر ديگري مترتب مي‌شود، مثلاً كسي بگويد: اگر دو بال داشتم پرواز مي‌كردم گرچه دو بال داشتن خود ممتنع است، يعني حال كه دو بال ندارم پس نمي‌توانم پرواز كنم همين مطلب را حضرت در اين روايت مي‌فرمايد: يعني همان گونه كه اقاليم سبعه را به من نمي‌دهند ونمي‌توانم آن را داشته باشم همان طور عصيان كردن در سلب نمودن يك پوست دانه گندم نيز در حق من ممتنع است. اين فرمايش از صاحب غدير است تمامي حكام وپادشاهان وسردمداران عالم به مبارزه برخيزند، چه قدر جوانان بي گناه به دستور حكام وظلامين كشته شدند وچقدر خون‌ها ريخته شد آن هم به خاطر يك وجب زمين يا يك مشت مال وثروت ويا رسيدن به شهوتي از شهوات دنيا يا طمع كردن در رسيدن به يك متاع پست اين در حالي است كه حضرت علي عليه السلام اين گونه مي‌فرمايند:

ة نملة: يعني يك مورچه.

جلب شعيرة: يعني پوست گندم.

شعيرة گفته است ونه حنطة زيرا گندم سبك‌تر از جو مي‌باشد.

سپس حضرت اين مطلب را خاطر نشان وتأكيد مي‌كند «ما فعلت ذلك»، يعني اين كار را نخواهم كرد.

اين همان منطق ومفهوم روز غدير است ورسالت مبارك در اقامه وپايه گذاري عدل وداد در جامعه توسعه وگسترش امنيت در جامعه است وبرداشتن ظلم ومحو نمودن آن، تا گرفتن حتي پوست گندم آن هم از يك مورچه كه گناه ومعصيت خواهد بود، اين كجا وآن كجا كه مردم را به تهمت وظن وگمان وشك مي‌كشند، همان گونه كه حكام جور بني امية (وبني العباس وحكمرانان عثماني) چنين كارهاي را انجام دادند. دوست داران علي بن ابي طالب را به تهمت وظن مي‌كشتند.