کتابخانه بالقرآن

بانک غدیر صفحه 4497

صفحه 4497

[صفحه 38]

و از اين روست كه پيامبر «ص» فرموده است: «بدترين عيد مسلمانان، عيد غدير است». يعني والاترين پديده اجتماعي و ديني كه در اسلام وجود دارد و در خور تجديد خاطره است و عطف توجه، غدير است و محتواي غدير است و مسئله رهبري. و پيداست كه اين رهبري، رهبريي است كه رهبري قرآني و اسلامي و محمدي است، حقيقةً نه عنواناً. و به ديگر سخن، بناي اسلام چنانكه در حديث نبوي آمده است بر اين است كه كسرويت و قيصريت، جاي نبوت و وصايت را نگيرد، و پايه‌هاي سلطنت اموي و عباسي، بر روي پيكر مسلمانان آزاده و شب زنده داران مجاهد و پاكدلان حافظ قرآن و مومنان راستين بنا نگردد و …

به عبارت ديگر، به جاي حكومت علوي و حسني و حسيني و ديگر امامان، حكومت فاسق و خونخوار و ضد قرآني اموي و عباسي و عمال آنان نباشد. اين است كه بنابر احاديث فراوان، پيامبر اكرم، بجز ايجاد صحنه غدير، به عنوان تعليم مذهبي، جامعه‌هاي اسلامي را به اين اصل مهم توجه داده است. از اين جمله است روايتي كه بدان اشاره شد، يعني روايت فرات بن ابراهيم كوفي، از محمد بن ظهير، از عبدالله بن فضل هاشمي، از امام جعفر صادق، از پدران خويش، كه پيامبر فرمود:

روز غدير خم، برترين عيده‌اي امت من است. و آن روزي است كه خداي تعالي مرا امر كرد تا برادرم [29] علي بن ابيطالب (ع) را رهبر امت خود قرار دهم، تا پس از من به او اقتدا كنند. و آن روزي است كه خداوند در آن روز دين را كامل كرد.

[صفحه 39]

و اين است كه مي‌گوييم بدون امام و پيشوا دين كامل نيست. به گفته شاعر شيعي معروف عرب، شيخ كاظم ازري بغدادي شاعر معروف عرب در قصيده مشهور «هائيّه» مي‌گويد:

انبي بلا وصي تعالي الله عما يقوله سفهاها

- آيا پيامبر، بي وصي و جانشين مي‌شود؟ [30] خدا و دين خدا بالاتر از اين سخن ناخردمندانه است.

و اين موضوع بديهي است كه انسان را به ياد سئوال و جواب بسيار جالب ابن ابي الحديد و نقيب ابوجعفر العلوي مياندازد. ابن ابي الحديد هنگام نقل گفتگوي خود با نقيب علوي، درباره مسئله خلافت و جريان سقيفه و شوري، مي‌گويد:

به نقيب گفتم: «دلم راضي نمي‌شود كه بگويم اصحاب پيامبر «ص» معصيت كردند و بر خلاف گفته او رفتند و نص ّ «غدير» را زير پا گذاشتند». نقيب در جواب گفت: «دل من نيز راضي نمي‌شود كه بگويم پيامبر «ص» اهال كار بود و امت را همينگونه رها و ول كرد و رفت و مسلمانان را بي سرپرست و هر كه هر كه گذاشت. با اينكه او هرگاه از مدينه بيرون مي‌رفت، براي مدينه اميري معين مي‌كرد. و اين در حالي بود كه هنوز خود زنده بود و از مدينه نيز چندان دور نمي‌شد. پس چگونه ممكن است براي پس از مرگش كسي را امير مسلمانان قرار ندهد پس از مرگ، كه ديگر نمي‌تواند هيچ حادثهاي را تدارك كند» … [31].