کتابخانه بالقرآن

بانک غدیر صفحه 4554

صفحه 4554

هيچ رجحاني نيست و فضيلت هركس به پرهيزگاري اوست، براي اجراي عدالت گرد هم آيند. گفته بود كه بين سپاه حبشي و سيد قرشي تفاوتي نيست …

اين نويسنده سپس مي‌نويسد:

اما هنگامي كه مردم ايران دريافتند كه وعده‌هاي عرب [152] در عمل به صورت ديگري در مي‌آيد، و رسم ناپسندي [يعني حكومت جباران] كه به آن قيمت، در بر انداختنش كوشيده بودند، دوباره به دست بيگانه زنده مي‌شود … با عرب در افتادند.

خوب، اظهار اين مطلب اختصاص به اين نويسنده ندارد، بلكه دهها مستشرق و مستغرب، اين سخن را گفته‌اند، و عده‌اي از مبلغان و مبشران مسيحي (كه در حقيقت دلالان و داعيان استعمارند)، از اين موضوع سوء استفاده كرده‌اند، و با طرح غلط و القاآت مغرضانه، ذهنيات برخي از جوانان مسلمان را آشفته ساخته‌اند. [153] حالا چه بايد گفت، چون مطلب- صرف نظر از برخي تعبيرات- تا اين حد درست است كه، آنچه اسلام آورد با آنچه خلفا و حكام عرب كردند، فاصله‌اش فاصله‌ي مشرق تا مغرب است. اما بايد موضوع را مورد دقت قرار داد.

[صفحه 140]

به گفته‌ي علماي منطق- به هنگام تعدد موضوع- حكم نيز متعدد مي‌شود. در مسئله‌ي بالا، موضوع را بايد دقيقا معلوم كرد و سپس حكم داد. عرب با نداي دموكراسي اسلام به ايران مي‌آيد و ايرانيان با آغوش باز از او استقبال مي‌كنند و حتي مرزها و شهرهاي خود را به او مي‌دهند (اين يك قسمت سخن)؛ ايرانيان با عرب به دشمني برمي‌خيزند (اين قسمت ديگر سخن). بي‌شك موضوع اين حكم يكي نمي‌تواند باشد. يعني: عربي كه ايرانيان با آغوش باز از او استقبال مي‌كنند غير از عربي است كه با وي به دشمني برمي‌خيزند.

«عرب اول»، سپاه صدر اسلام است و به تعبير نويسنده، «سپاه مؤمن عرب» كه با ايمان راسخ به اسلام و با همه‌ي دعوتها و نداهاي آزادي بخش اسلام، روي به سرزمينها و از جمله ايران مي‌نهد و اسلام را بر نياكان ما عرضه مي‌دارد، و به،تعبير فرماندهان خودشان- كه پيش‌تر نيز نقل كرديم- نيامده است تا كشورگيري و فتح نظامي كند، بلكه آمده است تا مردم را از عبادت جز خدا و از ظلم حاكمان و موبدان رهايي بخشد و به عدل اسلام و قرآن رهنمون گردد. اين، «عرب اول» است. و از اين عربند همان مردان فداكاري كه مشعل هدايت اسلام را به دوش كشيدند و فراراه ملل و اقوام داشتند، و در راه آن مهاجرت كردند، و همه چيز خود را از دست دادند، و در شب زفاف از بستر به ميدان جنگ رفتند، و در ميدان جنگ با بدن پر از جراحت هر يك به خاطر آن ديگري آب نخوردند و تشنه جان دادند، و بر روي «سنگهاي داغ مكه» براي نشر اسلام به چهار ميخ كشيده شدند، و صدها تن در اين راه فدا گشتند، و سپس در واقعه‌ي «عاشورا» به ياري پسر پيامبر شتافتند و براي بقاي اسلام و اينكه روزي حقيقت اين دين انتشار يابد در برابر تير و سنان و نيزه و شمشير قرار گرفتند و قطعه قطعه شدند و سپس، براي دفاع از حريم «حكومت حق و عدالت قرآني»، در دوره‌ي بني عباس نيز، جهادها كردند و خونها دادند و زندانهاي آل عباس را از خود و جوانان خود آكندند و …

[صفحه 141]

اين عرب ست كه از سوي ايرانيان- در صدر اسلام و در دوران بعد- با آغوش باز استقبال شده است.

«عرب دوم»، گروهي بودند حقيقتا دور از فرهنگ اسلامي و تربيت قرآني عده‌اي هواخواه و جيره‌خوار دربار بني‌اميه و بني‌عباس كه به ناحق و به زور و قلدري بر ممالك اسلامي مسلط شدند، و همواره مورد نفرت اغلب مسلمين بودند، يعني عرب دور از آل محمد «ص»، عربي كه معاويه داشت و يزيد و مروان و وليد و بسر بن ارطاة و مسلم بن عقبه و حجاج بن يوسف و منصور دوانيقي و متوكل عباسي و … با آن همه جنايت و آن همه مظالم.