تجلی غدیر در عصر ظهور صفحه 75

«مَعاشِرَ النّاسِ! آمِنوا بِاللَّهِ وَ رَسولِهِ»(1) و «النُّورَ الَّذی اُنزِلَ مَعَهُ»(2) «مِن قَبلِ اَن نَطمِسَ وُجوهاً فَنَرُدَّها عَلی اَدبارِها»(3): «هان ای مردمان! به خدا و رسول خدا و نوری که همراه او نازل شده ایمان بیاورید، پیش از آنکه بر چهره هایی بزنیم و آنها را به پشت سرشان برگردانیم».(4)

این آیات در مورد سپاه سفیانی و خسف سرزمین بیداء است، که از علائم حتمی است. هنگامی که سپاه سفیانی به سرزمین بیدا می رسند، جبریل امین با پای خود بر زمین می کوبد و زمین دهان باز می کند و همه آنها را در کام خود فرو می برد، به جز دو تن گزارشگر: یکی به نام بشیر و دیگری به نام نذیر، که هر دو از قبیله جهینه اند(5)، که خداوند صورتشان را به پشت سرشان برمی گرداند.(6) طبق این بیان این فراز از خطبه، مربوط به عصر ظهور و خسف سرزمین بیداء است.

و : اصحاب صحیفه در خطبه غدیر

روز عید غدیر پس از بیعت با امیرالمؤمنین علیه السلام، بشیر بن سعید و اسید بن حضیر و معاذ بن جبل با دو نفر دیگر از اصحاب سقیفه با یکدیگر به رایزنی پرداختند و قرار گذاشتند که پیش از ورود به مدینه پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله را به قتل برسانند.(7)

این عده در طول اقامت سه روزه در صحرای غدیر خم، نُه تن دیگر را با خود همراز کرده برای قتل پیامبرصلی الله علیه وآله پیمان بستند و صحیفه ای را امضا کردند. اسامی این 14

1- نساء : 136 .
2- اعراف: 157 .
3- نساء: 47 .
4- طبرسی، الاحتجاج: ج 1 ص 61 .
5- طبری، جامع البیان: ج 22 ص 73 ؛ طبرسی، مجمع البیان: ج 8 ص 622 .
6- شیخ مفید، الاختصاص: ص 256 ؛ عیاشی، التفسیر: ج 1 ص 402 .
7- سید ابن طاووس، اقبال الاعمال: ج 2 ص 249 .