غدیر در سیره امام حسن مجتبی (علیه السلام) صفحه 75

خدا را قسم داد به حق محمد و علی و فاطمه و حسن و حسین (علیهم السلام) که توبه اش را قبول کند، خداوند نیز توبه او را قبول کرد.

ترمذی در صحیح خود از «ابن عباس» روایت کرده که گفت: رسول خدا صلی اللَّه علیه و آله و سلّم فرمود:

«أحبّوا اللَّه تعالی یغذوکم به من نعمه و أحبّونی لحبّ اللَّه تعالی و احبّوا اهل بیتی لحبّی»

: خدای را دوست بدارید به خاطر نعمتهایش و مرا دوست بدارید به خاطر خدا و اهل بیتم را دوست بدارید به خاطر من «4».

این روایت را حاکم در مستدرک «5» ابو نعیم در حلیه «6» خطیب در تاریخ بغداد «7» ابن اثیر جزری در اسد الغابه «8» سیوطی در الدر المنثور ذیل آیه «قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ» آورده اند.

وجوب مودّت ذی القربی

احمد بن حنبل در مسندش از «سعید بن جبیر» از «ابن عباس» روایت کرده که گفت: چون آیه: «قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّهَ فِی الْقُرْبی» نازل شد مردم

پرسیدند که

یا رسول اللَّه من قرابتک الّذین وجبت مودّتهم؟ قال: علیّ و فاطمه و ابناهما (علیهم السلام)

». (ای رسول خدا خویشاوندان تو که مودت آنها بر ما واجب است چه کسانی هستند؟ فرمود: علی، فاطمه و دو فرزندان آن دو، این سخن را سه بار تکرار فرمود «9».

همین روایت را ثعلبی نیز در تفسیر خود در تفسیر آیه فوق به همین الفاظ و معانی آورده است «10».

بخاری در صحیحش در ذیل آیه: قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّهَ فِی الْقُرْبی به سند خود از «طاوس» از «ابن عباس» روایت کرده که گفت: از آیه: