شهادت امیرالمومنین علی علیه السلام،صاحب غدیر صفحه 105

ونیز فرمود: (من در روزگار رسول خدا صلی الله علیه واله وسلم به سان عضوی از او بودم، مردم به من مانند ستاره ای در افق آسمان می نگریستند، ولی روزگار چندان از قدر من کاست که همتای فلان وفلان شدم، وسپس در کنار پنج نفری قرار گرفتم که بهترینشان عثمان بود، وگفتم: ای افسوس ! وروزگار به این هم بسنده نکرد وتا آنجا مرا فرود آورد که نظیر پسر هند(معاویه) وپسر نابغه (عمروعاص) قرار داد ! راستی که کودکان هم دندان در آورده اند حتی شیر خوارگان). (2)

مظلومیت در کلام محدث قمی رحمه الله

محدث قمی رحمه الله پس از ذکر جسارت آن قوم به فاطمه علیها السلام گوید: از آنچه گفتیم شدت مصیبت امیرمؤمنان علیه السلام وصبر عظیم او آشکار می شود، بلکه می توان گفت: برخی از مصائب آن حضرت از مصیبت فرزندش حسین علیه السلام که همه مصائب در برابر مصیبت او ناچیز است بزرگتر است، زیرا در کتاب (نفس المهموم) در وقایع عاشورا از قول طبری آورده ام که شمربن ذی الجوشن به خیام حرم حمله کرد وبا نیزه به خیمه امام حسین علیه السلام زد وفریاد زد: آتش بیاورید تا این خیمه را بر اهلش آتش زنم. زنان وکودکان فریاد زدند واز خیمه بیرون ریختند، امام حسین علیه السلام او را با صدای بلند صدا زد وفرمود: ای پسر ذی الجوشن تو آتش می طلبی تا خیمه را بر سر خانواده من آتش زنی ؟ خداوند به آتشت بسوزاند ! ابومخنف از سلیمان بن ابی را شد از حمیدبن مسلم نقل کرده که گفت: به شمر گفتم: سبحان الله ! این دیگر سزاوار تو نیست، آیا می خواهی دو صفت را در خود جمع کنی ؟ هم به عذاب خدا (عذاب آتش) عذاب کنی وهم کودکان وزنان را بکشی ؟ همین که مردان را کشتی موجبات رضایت امیر خود را فراهم آورده ای. شمر گفت: تو کیستی ؟ گفتم: خود را به تو معرفی نمی کنم - وبه خدا ترسیدم که پدر ومادرم فدای آن آقایی که در شرایطی قرار داشت که باید برای سخن گفتن ملاحظه کند وبه اطراف بنگرد تا بیگانه ای نباشد. واین بارزترین نشانه مظلومیت واستضعاف است.