شهادت امیرالمومنین علی علیه السلام،صاحب غدیر صفحه 32

امام علیه السلام در جایی دیگر از نهج البلاغه بدون آن که به فرد خاصی تصریح نمایند، رفتار سقیفه نشینان را به افشاندن بذر گناه تشبیه می کنند و می فرمایند: «زرعوا الفجور و سقوه الغرور و حصدوا الثبور»;(1) کسانی که تخم گناه افشاندند و با آب فریب، آبیاری کردند و محصول آن را که جز عذاب و بدبختی نبود، برداشتند.

این بذر گناه افشاندن کار را به جایی رساند که مولا امیر المومنین علیه السلام با لحنی شکوه آمیز از فضای اجتماعی و سیاسی دوران خلافت خود که متأثر از دوران گذشته است چنین انتقاد می کنند: «واعلموا رحمکم الله انکم فی زمان القائل فیه بالحق قلیل و اللّسان عن الصدق کلیل و اللازم للحق ذلیل. اهله معتکفون علی العصیان، مصطلحون علی الادهان»;(2) خدا شما را رحمت کند، بدانید که شما در روزگاری هستید که گوینده حق اندک، زبان از راستگویی عاجز و حق طلبان بی ارزشند و مردم گرفتار گناه و به سازشکاری هم داستان شده اند.

آوردن منافقین برسر کار

یکی دیگر از انتقادهای کلی امام این است که آنها، منافقان را با آن که می شناختند، به حکومت و ولایت می گمارشتند: «ثم بقوا بعده، فتقربوا الی ائمه الضلاله و الدعاه الی النار بالزور و البهتان، فولّوهم الاعمال و جعلوهم حکاماً علی رقاب الناس، فأکلوا بهم الدنیا» آنان منافقان پس از پیامبر(صلی الله علیه وآله) باقی ماندند و به پیشوایان گمراهی و دعوت کنندگان به آتش با دروغ و تهمت نزدیک شده، پس به آنان ولایت و حکومت بخشیدند و بر گردن مردم سوار گردیدند و به وسیله آنان به دنیا رسیدند.