شهادت امیرالمومنین علی علیه السلام،صاحب غدیر صفحه 87

شما همچون گله شتری هستید که چوپان آن گم شده باشد. هر چه از یک طرف جمع آوری شوند از سوی دیگر پراکنده می شوند.

اسرار آل محمد، ص 316 -314.

شکوه از مردم

ای کسانی که به مردان می مانید ولی مرد نیستید! ای کودک صفتان بی خرد! و ای عروسان حجله نشین ! (که جز عیش و نوش به چیزی نمی اندیشید) چقدر دوست داشتم که هرگز شما را نمی دیدم و نمی شناختم . به خدا که آشنایی با شما، نتیجه اش ندامت و پشیمانی و سرانجامش اندوه و حسرت است . خدا شما را بکشد که این همه خون به دل من کردید، و سینه ام را مملو از خشم ساختید، و کاسه ای غم و اندوه را جرعه جرعه به من نوشاندید. با سرپیچی از فرمان و عدم یاری من،طرح های مرا (برای سرکوبی دشمن و ساختن یک جامعه آباد اسلامی ) تباه کردید، تا آن جا که قریش گفتند: پسر ابوطالب مردی است شجاع ، ولی از فنون جنگ آگاه نیست ! خدا پدرانشان را خیر دهد آیا هیچ یک از آنها، با سابقه تر و پیشگام تر از من در میدان ها بوده اند؟ آن روز که من پای به میدان نبرد گذاشتم ، هنوز بیست سال نداشتم و هم اکنون بیش از شصت سال از عمرم گذشته است.

الکافی (ط - الإسلامیه)، ج 5، ص: 6

شکوه به مردی در مدینه