غدیر در سیره امام صادق علیه السلام صفحه 119

شافعی به اسنادش روایت نموده که:معاویه وارد شهرمدینه شد و برای مردم نماز خواند اما بسم اللّه الرحمن الرحیم را قرائت نکرد!و هنگام خم شدن برای رکوع وسجود تکبیر نگفت!هنگامی که سلام نماز را داد مهاجرین و انصار به او اعتراض نمودند که ای معاویه،نماز را از ما دزدیدی؟!پس بسم اللّه الرحمن الرحیم را چرا نگفتی؟و تکبیر نزد رکوع و سجود چه شد؟سپس معاویه نماز را با بسم اللّه الرحمن الرحیم و تکبیر اعاده نمود.

شافعی نتیجه می گیردکه:معاویه سلطنتی با عظمت وبا قدرتی داشت و اگر جهر به بسم الله الرحمن الرحیم نزد صحابه امری مسلم و ثابت شده نبود جرات اعتراض به معاویه را نداشتند.

مفاتیح الغیب،فخررازی، ج 1، ص: 180

فقه نبوی وتبین فقه غدیری در حیات امام صادق علیه السلام

عَنْ صَفْوَانَ الْجَمَّالِ قَالَ: صَلَّیْتُ خَلْفَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام أَیَّاماً فَکَانَ إِذَا کَانَتْ صَلَاهٌ لَا یُجْهَرُ فِیهَا جَهَرَ بِ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ وَ کَانَ یَجْهَرُ فِی السُّورَتَیْنِ جَمِیعاً.

صفوان جمال نقل می کندکه:چند روز با ابو عبد اللَّه صادق علیه السلام نماز جماعت خواندم.

موقعی که نماز ظهر و عصر می شد، ابو عبد اللَّه با صدای بلند می گفت: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ و سوره حمد را آهسته می خواند سپس با صدای بلند می گفت:

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ و آهسته یک سوره قرآن تلاوت می کرد.

الکافی (ط - الإسلامیه)، ج 3، ص: 315

تمام خواندن نماز در سفر

فقه نبوی در زمان حیات رسول خدا صلی الله وعلیه وآله

قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلّی اللَّه علیه و آله مَنْ صَلَّی فِی السَّفَرِ أَرْبَعاً فَأَنَا إِلَی اللَّهِ مِنْهُ بَرِی ءٌ.