غدیر در سیره امام صادق علیه السلام صفحه 46

أصول الکافی / ترجمه مصطفوی، ج 1، ص: 239- 240

هشام با ابو عبیده

قَالَ أَبُو عُبَیْدَهَ الْمُعْتَزِلِیُّ لِهِشَامِ بْنِ الْحَکَمِ الدَّلِیلُ عَلَی صِحَّهِ مُعْتَقَدِنَا وَ بُطْلَانِ مُعْتَقَدِکُمْ کَثْرَتُنَا وَ قِلَّتُکُمْ مَعَ کَثْرَهِ أَوْلَادِ عَلِیٍّ وَ ادِّعَائِهِمْ فَقَالَ هِشَامٌ لَسْتَ إِیَّانَا أَرَدْتَ بِهَذَا الْقَوْلِ إِنَّمَا أَرَدْتَ الطَّعْنَ عَلَی نُوحٍ حَیْثُ لَبِثَ فِی قَوْمِهِ أَلْفَ سَنَهٍ إِلَّا خَمْسِینَ عاماً یَدْعُوهُمْ إِلَی النَّجَاهِ لَیْلًا وَ نَهَاراً- وَ ما آمَنَ مَعَهُ إِلَّا قَلِیلٌ وَ سَأَلَ هِشَامُ بْنُ الْحَکَمِ جَمَاعَهً مِنَ الْمُتَکَلِّمِینَ فَقَالَ أَخْبِرُونِی حِینَ بَعَثَ اللَّهُ مُحَمَّداً صلی الله علیه وآله بَعَثَهُ بِنِعْمَهٍ تَامَّهٍ أَوْ بِنِعْمَهٍ نَاقِصَهٍ قَالُوا بِنِعْمَهٍ تَامَّهٍ قَالَ فَأَیُّمَا أَتَمُّ أَنْ یَکُونَ فِی أَهْلِ بَیْتٍ وَاحِدٍ نُبُوَّهٌ وَ خِلَافَهٌ أَوْ یَکُونَ نُبُوَّهٌ بِلَا خِلَافَهٍ قَالُوا بَلْ یَکُونَ نُبُوَّهٌ وَ خِلَافَهٌ قَالَ فَلِمَا ذَا جَعَلْتُمُوهَا فِی غَیْرِهَا فَإِذَا صَارَتْ فِی بَنِی هَاشِمٍ ضَرَبْتُمْ وُجُوهَهُمْ بِالسُّیُوفِ فَأُفْحِمُوا.

ابو عبیده معتزلی به هشام بن حکم گفت: دلیل بر صحت عقیده ما و بطلان عقیده شما اینست پیروان ما زیادند و پیروان عقیده شما کم هستند با اینکه اولاد علی زیاد بودند و همه ادعای حق خود را مینمودند.

هشام گفت: با این دلیل بر مذهب ما خورده نگرفته ای بر نوح پیامبر ایراد کرده ای زیرا در میان قوم خود نهصد و پنجاه سال تبلیغ کرد که شب و روز آنها را دعوت بحقیقت مینمود اما قرآن حاکی است که مقدار کمی باو ایمان آوردند.

هشام بن حکم از گروهی عقیده شناس و متکلم سؤال کرد: وقتی خداوند پیامبر خود را برانگیخت با نعمت تکمیل فرستاد او را یا نعمت ناقص؟ گفتند: با نعمت کامل و تمام. گفت: حالا بگوئید ببینم نعمت کامل و تمام اگر بنا باشد در یک خانواده قرار بگیرد باینست که فقط نبوت در آن خانواده باشد یا هم نبوت و هم خلافت هر دو باشد تا نعمت تمام شود.