غدیر در سیره امام صادق علیه السلام صفحه 49

حبیب آزاد شده بنی هاشم بود هیثم باو گفت اظهار نظر در آن مورد بیش از اینها است ولی صلاح نیست زیاد دنباله گیری کنیم. در همان سال بمکه رفتیم حبیب بن نزار نیز با ما بود خدمت حضرت صادق علیه السّلام رسیدیم سلام کردیم حبیب عرض کرد: آقا چنین جریانی اتفاق افتاد همه را شرح داد. از چهره حضرت صادق علیه السّلام آثار کراهت و نارضایتی آشکار شد حبیب گفت: این محمّد بن نوفل نیز آنجا حضور داشت.

امام صادق علیه السّلام فرمود: حبیب خودداری کن با مردم مطابق میلشان رفتار کنید ولی در عمل مخالف آنها باشید هر که نتیجه کردار خود را می بیند و با هر کس که دوست دارد روز قیامت محشور می شود مردم را بر ما و خودتان جری نکنید در اجتماع مردم وارد شوید ما را یک دولت و اقتداریست که هر وقت خدا اراده کند خواهد آمد. حبیب سکوت کرد.

امام فرمود: فهمیدی حبیب؟! مبادا مخالفت با دستور من بکنید که پشیمان خواهید شد. عرضکرد: هرگز مخالفت با شما نخواهم کرد.ابو العباس گفت: از علی بن الحسن راجع بمحمد بن نوفل پرسیدم گفت: از اهل کوفه است پرسیدم از کدام قبیله؟ گفت بنظرم غلام بنی هاشم باشد حبیب بن بن نزار بن حسان نیز غلام بنی هاشم بود.این گفتگو که بین او و ابو حنیفه شد موقع روی کار آمدن بنی عباس بود که برای آنها ممکن نبود موقعیت و مقام اهل بیت پیغمبر را آشکارا بیان کنند.

زندگانی امام جعفر صادق علیه السلام، ترجمه بحار الأنوار ،ص:339-340

فضال بن حسن با ابو حنیفه

إِنَّهُ مَرَّ فَضَّالُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ فَضَّالٍ الْکُوفِیُّ بِأَبِی حَنِیفَهَ وَ هُوَ فِی جَمْعٍ کَثِیرٍ یُمْلِی عَلَیْهِمْ شَیْئاً مِنْ فِقْهِهِ وَ حَدِیثِهِ فَقَالَ لِصَاحِبٍ کَانَ مَعَهُ وَ اللَّهِ لَا أَبْرَحُ أَوْ أُخْجِلَ أَبَا حَنِیفَهَ فَقَالَ صَاحِبُهُ الَّذِی کَانَ مَعَهُ إِنَّ أَبَا حَنِیفَهَ مِمَّنْ قَدْ عَلَتْ حَالَتُهُ وَ ظَهَرَتْ حُجَّتُهُ قَالَ مَهْ هَلْ رَأَیْتَ حُجَّهَ ضَالٍّ عَلَتْ عَلَی حُجَّهِ مُؤْمِنٍ ثُمَّ دَنَا مِنْهُ فَسَلَّمَ عَلَیْهِ فَرَدَّهَا وَ رَدَّ الْقَوْمُ السَّلَامَ بِأَجْمَعِهِمْ فَقَالَ یَا أَبَا حَنِیفَهَ إِنَّ أَخاً لِی یَقُولُ إِنَّ خَیْرَ النَّاسِ بَعْدَ رَسُولِ اللَّهِ ص عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ علیه السلام وَ أَنَا أَقُولُ أَبُو بَکْرٍ خَیْرُ النَّاسِ وَ بَعْدَهُ عُمَرُ فَمَا تَقُولُ أَنْتَ رَحِمَکَ اللَّهُ فَأَطْرَقَ مَلِیّاً ثُمَّ رَفَعَ رَأْسَهُ فَقَالَ کَفَی بِمَکَانِهِمَا مِنْ رَسُولِ اللَّهِ صلّی اللَّه علیه و آله کَرَماً وَ فَخْراً أَ مَا عَلِمْتَ أَنَّهُمَا ضَجِیعَاهُ فِی قَبْرِهِ فَأَیُّ حُجَّهٍ تُرِیدُ أَوْضَحُ مِنْ هَذَا فَقَالَ لَهُ فَضَّالٌ إِنِّی قَدْ قُلْتُ ذَلِکَ لِأَخِی فَقَالَ وَ اللَّهِ لَئِنْ کَانَ الْمَوْضِعُ لِرَسُولِ اللَّهِ صلّی اللَّه علیه و آله دُونَهُمَا فَقَدْ ظَلَمَا بِدَفْنِهِمَا فِی مَوْضِعٍ لَیْسَ لَهُمَا فِیهِ حَقٌّ وَ إِنْ کَانَ الْمَوْضِعُ لَهُمَا فَوَهَبَاهُ لِرَسُولِ اللَّهِ صلّی اللَّه علیه و آله لَقَدْ أَسَاءَا وَ مَا أَحْسَنَا إِذْ رَجَعَا فِی هِبَتِهِمَا وَ نَسِیَا عَهْدَهُمَا فَأَطْرَقَ أَبُو حَنِیفَهَ سَاعَهً ثُمَّ قَالَ لَهُ لَمْ یَکُنْ لَهُ وَ لَا لَهُمَا خَاصَّهً وَ لَکِنَّهُمَا نَظَرَا فِی حَقِّ عَائِشَهَ وَ حَفْصَهَ فَاسْتَحَقَّا الدَّفْنَ فِی ذَلِکَ الْمَوْضِعِ بِحُقُوقِ ابْنَتَیْهِمَا فَقَالَ لَهُ فَضَّالٌ قَدْ قُلْتُ لَهُ ذَلِکَ فَقَالَ أَنْتَ تَعْلَمُ أَنَّ النَّبِیَّ صلّی اللَّه علیه و آله مَاتَ عَنْ تِسْعِ نِسَاءٍ وَ نَظَرْنَا فَإِذَا لِکُلِّ وَاحِدَهٍ مِنْهُنَّ تُسْعُ الثُّمُنِ ثُمَّ نَظَرْنَا فِی تُسْعِ الثُّمُنِ فَإِذَا هُوَ شِبْرٌ فِی شِبْرٍ فَکَیْفَ یَسْتَحِقُّ الرَّجُلَانِ أَکْثَرَ مِنْ ذَلِکَ وَ بَعْدَ ذَلِکَ فَمَا بَالُ عَائِشَهَ وَ حَفْصَهَ یَرِثَانِ رَسُولَ اللَّهِ صلّی اللَّه علیه و آله وَ فَاطِمَهُ بِنْتُهُ تُمْنَعُ الْمِیرَاثَ فَقَالَ أَبُو حَنِیفَهَ یَا قَوْمِ نَحُّوهُ عَنِّی فَإِنَّهُ رَافِضِیٌّ خَبِیثٌ .