حیات جاویدان صفحه 1001

برپاداشتن نماز و دادن زکات و ..... و اینکه سپاسگزار باش تا روزی تو افزون گردد و کفرورزی مکن تا عذاب نشوی).

آنچه خاندان و کسان او در مورد آن حضرت روایت نموده اند:

اقوال اهل سنت:

اگر در آنچه از هاشمیان و فرزندان عبدالمطلب و فرزندان ابوطالب رسیده است نظر نمائیم می بینیم که هرچه در این زمینه رسیده است هر کدام به تنهایی آوایی رسا و بلند است به ایمان استوار او و اینکه آنچه او انجام داده خالصاً و مخلصاً با انگیزه اطاعت از دعوت و رسالت او و ایمان به شریعت پاک او بوده است ..... ابن اثیر می گوید (..... به عقیده اهلبیت هیچکدام از عموهای پیامبر ایمان نیاوردند مگر حمزه و عباس و ابوطالب)، ابن ابی الحدید می گوید با اسناد و روایات بسیار که در رأس آنها عباس بن عبدالمطلب و در رأس برخی دیگر ابوبکر بن ابی قحافه قرار دارد حدیث شده است که (..... ابوطالب از دنیا نرفت مگر پس از آنکه گفت لااله الّاالله و محمد رسول الله) و این حدیث هم معروف است که ابوطالب در هنگام رحلت سخنی آهسته بر زبان راند که برادرش عباس شنید و هم از علی علیه السلام روایت شده است که فرمود به راستی ابوطالب از دنیا نرفت مگر پس از آنکه رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم را از خود راضی و خشنود نمود و نیز ابوالفدا و شعرانی از قول ابن عباس نقل نموده اند که چون بیماری ابوطالب سخت شد رسول خدا به ایشان فرمود ای عمو آن کلمه گواهی به توحید و رسالت پیامبر را بگو تا در روز قیامت شفاعت از تو را روا بشمارم ابوطالب گفت ای برادرزاده اگر بیم از دشنام و این که قریش گمان نمایند که من از ترس آن را گفته ام البته آن را می گفتم (کلب گوید یعنی اینکه اگر موضوع غوغای عوام نبود و اینکه تو در خطر قرار گیری البته اعتقاد من از قبل همین بوده و الآن هم همین است و یا اینکه قریش تصور نمایند که من از ترس گفته ام وگرنه البته که اعتقاد من همین است و البته آن حضرت تا پایان عمر این دغدغه را داشت که ایمان علنی او موجبات حمله و هجمه کفار قریش را بر او فراهم نماید و او قادر به دفاع از او نباشد) و در ادامه روایت می گوید، ولی چون مرگ ابوطالب نزدیک شد شروع به تکان دادن لبهای خود و نجوا نمود و عباس گوش خود را نزدیک برده و سخن او را شنید و گفت ای برادرزاده ام به خدا سوگند کلمه ای که به او دستور دادی