حیات جاویدان صفحه 1212

زیر دلیلی نیاورده که حارث دروغی گفته باشد، بلکه گناه او از این جهت که در عشق و دوستی علی افراط کرده را بر او خرده گرفته است...، آری بر حارث خرده ای نگرفته اند الا اینکه دوستدار علی و شیفته علی بن ابی طالب بوده است همان محبت و دوستی که خدا و رسول، آن دوستی را امر و آن را تحسین و ستایش کرده اند. (کلب گوید الانصاف نصف الایمان شک نیست که شعبی برای این افترا که حارث را دروغساز معرفی کرده در حالی که هیچ کلام دروغی از او وجود ندارد و او فقط به دلیل دوستی و ارادت حارث به مولایمان علی علیه السلام، به او جسارت و اهانت نموده قطعاً مورد مؤاخذه الهی خواهد بود و این ستمگری دلالت بر شخصیت بی ادب و مفتری و کینه توز شعبی دارد که در واقع او را از راه عدالت بیرون و در ایمان او خدشه و خلل وارد می نماید)

عثمان کعب بن عبده را می زند و او را تبعید می کند:

عده ای از بزرگان دین و قرآن، نامه دسته جمعی به عثمان نوشتند با این (مضمون) که (..... سعید بن عاص والی کوفه در سعایت نسبت به جماعتی از مردان پارسا و زاهد و بافضیلت، زیاده روی نموده و ترا تحریک کرد به اینکه نسبت به آنان اعمالی را انجام دهی که در شریعت پیامبر روا نیست و ضمناً حیثیت و شهرت آنان را لکه دار می سازد و ما در مورد اینگونه اعمال نسبت به امت محمد (ص) به تو هشدار داده و خدا را به یاد تو می آوریم، زیرا تو خویشان و اقوام خود را بر گردن مسلمانان سوار کرده ای و ما از این ترس داریم که به دست تو وضع امت اسلامی به سوی فساد گرایش کند و تو آگاه باش که حامیان تو ستمگران و مخالفان تو ستم دیدگان هستند و آن هنگام که ستمگران از تو حمایت کنند و ستم دیدگان با تو مخالفت نمایند دو دستگی و اختلاف بوجود می آید و ما ای عثمان خدا را علیه تو به شهادت می گیریم و همان یک شاهد کفایت می کند و تو تا زمانی که مطیع خدا و بر راه راست اسلام باشی، فرمانده ما هستی و جز خدا پشت و پناه و نجات بخشی نخواهی داشت) و سپس نامه را بدون آنکه نامشان را در ذیل آن بنویسند به شخصی به نام ابوربیعه دادند و کعب بن عبده نیز نامه ای نوشت و نام و نشان خود و به بدست همان ابوربیعه داد و چون عثمان آنها را دریافت کرد از ابوربیعه نام نویسندگان را خواست او خودداری کرد خواست که او را بزند علی (ع) مانع شد و گفت او پیام آور است... پس عثمان به سعید نوشت که کعب را بیست ضربه تازیانه بزند و او را