حیات جاویدان صفحه 160

در این جنگ که تو (آتش آن را) بپا کردی کار معاویه همچون علی نیست زیرا علی آن جنگ را برای حق آغاز کرد و با حیله شما روبرو شد و معاویه جنگ را به ناحق آغاز کرد و کارش به اسراف (خونریزی مردم) رسید. مردم عراق هم مانند مردم شام نبودند زیرا مردم عراق با بهترینِ خود که علی بود بیعت کردند و مردم شام با معاویه که بدترین آنان بود بیعت نمودند و من و تو هم یکسان نبودیم من برای حق و تو برای حکومت مصر.....، سپس برادر خود فضل را احضار کرد و گفت ای پسر مادرم در جواب عمر و عاص اشعاری را بگو پس او این اشعار را سرود (....... برای درد نادانی تو علاجی نیست جز آنکه (اهل ایمان) سرنیزه ها را پی در پی در گلوگاه شما بزنند .....، تا سر در اطاعت علی و ابن عباس بیاورید و اما علی پس خداوند او را به فضیلت و بلندی قدر و منزلت بر تمامی خلق برتری داد .....)، عمر و عاص در سفری که به حج رفته بود با ابن عباس برخورد کرد و از او از روی حسادت گفت: ای پسر عباس چرا هر وقت مرا می بینی با حالتی ناخوش از من روی بر می گردانی و .....، ابن عباس پاسخ داد .....، تو گناهکار بی پدر و گمراه و گمراه کننده ای، معاویه ترا برگردن مردم سوار کرد و تو هم از حمایت او خوشحال شدی و آن را به حساب بزرگی خودت قرار دادی .....، و نیز روزی در مجلسی معاویه که ابن عباس و عمروعاص حاضر بودند عبدالله بن جعفر نیز وارد شد پس عمروعاص شروع به بدگویی از او کرد (.......، خوشگذران است و .....، به گذشتگان خود می بالد و در انفاق و بخشش به مردم اسراف کار است .....)، پس ابن عباس گفت به خدا قسم که دروغ می گویی .....، بلکه عبدالله بن جعفر بسیار به یاد خداست و در برابر نعمتهای حق سپاسگزار و از هر امر ناروایی دور و او مردی است بخشنده و بزرگ، آقا و بردبار، هدفی راستین دارد، تقاضای دیگران را اجابت می کند .....، در بین قریش مقامی والا و شیر بیشه مردانگی است و در کارزار دلیر و .....، حسب و نسبی شریف دارد و همانند آن ناپاک نیست که پست ترین افراد قریش بر سر پدری او نزاع کنند و در نهایت (عاص بن وائل)، قصاب قریش بر دیگران در ادعای پدری او پیروز شود ..... الی آخر.

معاویه و عمرو عاص:

حضرت علی علیه السلام نامه ای نوشت و معاویه را برای بیعت با خود دعوت کرد، معاویه با برادر خود عتبه بن ابی سفیان مشورت نمود عتبه گفت در این کار از عمرو عاص کمک بگیر که البته او نخواهد آمد ..... مگر