حیات جاویدان صفحه 172

حضرت فرمود آیا او را شناختید گفتند نه. فرمود: او عمرو بن عاص بود که با کشف عورت خود به سوی من آمد و من از او روی گردانیدم، وقتی به سوی معاویه برگشت معاویه گفت چه کردی، عمرو جواب داد که علی با من روبرو شد و مرا به خاک انداخت، معاویه گفت خدا و عورت خود را سپاسگزار باش و به نقل ابی کثیر خدا را شکر کن و دبرت را. یعنی ماتحت خودت را.

معاویه و عمرو در جنگ صفین:

ابن قتیبه می گوید (....... روزی عمرو عاص معاویه را خندان دید به او گفت خدا همیشه تو را خندان بدارد، به چه چیز می خندی معاویه گفت به هوشیاری تو در روزی که با علی روبرو شدی و خود را در خطر یافتی و فوراً عورت خود را آشکار ساختی، به خدا قسم او از روی بزرگواری به تو منت گذاشت و اگر می خواست ترا می کشت. عمرو گفت، قسم به خدا که من در جانب راست تو بودم در زمانی که علی تو را به مبارزه خواست، در آن زمان چشمانت برگشت و وریدت متورم شد در عبارتی دیگر زبانت از دهان درآمد و آب دهانت خشک شد و از تو چیزی سر زد و در روایت دیگر در اسافل اعضای تو کاری صورت گرفت که از ذکر آن کراهت دارم پس به خودت بخند و یا این داستان را رها کن، معاویه گفت بس است (ادامه نده) .....، نصر بن مزاحم و سایر مورخین آورده اند که روزی علی بن ابیطالب در جنگ صفین معاویه را چند بار بنام صدا کرد ..... و فرمود ..... تو خود به میدان بیا و با هم مبارزه کنیم..... معاویه به عمرو گفت، نظر تو چیست ..... و عمرو او را تشویق کرد ..... معاویه گفت کسی مانند من نسبت به جانش فریب نمی خورد، سوگند به خدا که پسر ابی طالب با کسی مبارزه نکرد مگر آنکه زمین را از خون او سیراب کرد و بلافاصله بعد از این هماوردطلبی علی علیه السلام، معاویه به داخل سپاه خود فرو رفته و عمرو نیز به دنبال او بود، و نیز روزی علی علیه السلام در جنگ صفین از سپاه خود جدا شد و به اتفاق مالک اشتر به آرامی قدم می زد تا به نقطه مرتفعی رسیده بر آن قرار گرفتند علی این اشعار را زمزمه می فرمود: (....... من علی هستم بپرسید تا آگاه شوید به مبارزه با من بیائید یا فرار کنید، شمشیر من نابود کننده و نیزه ام درخشان است .....، از ماست پیامبر مطهر، از ماست حمزه نیکومنش و جعفر که با دو بال سبز در بهشت جاودانه است و اینست شیر خدا همراه با فخر و مباهات، و آن هست پسر هند جگرخوار مردود و دون و پست نامیمون. در این زمان ناگهان بسر بن ارطاه در حالی که