حیات جاویدان صفحه 173

خود را غرق در اسلحه و آهن و زره کرده بود بطور ناشناس جلو آمد و صدا کرد ای ابوالحسن به جنگ من بیا، پس علی علیه السلام به سمت او حرکت و آهسته از تپه پایین آمد و به محض آنکه به او نزدیک شد با نیزه به او زد و او را به زمین انداخت ولی زره آهنی او مانع از رسیدن نیزه به تن او بود در این حال بسر بن ارطاه مانند عمر و عاص برای کشف عورت خود اقدام کرد تا در امان بماند که علی او را ترک کرد، وقتی او به زمین افتاد مالک اشتر او را شناخت و عرض کرد یا امیر المومنین این بسر بن ارطاه همان دشمن خدا و تو است، علی فرمود: او را رها کن که لعنت خدا بر او باد آیا بعد از این کار زشت متعرض او شوم، در این زمان جوانی که پسر عموی بسر بود به سمت علی علیه السلام حمله کرد و اشعاری خواند، پس مالک اشتر پس از خواندن جوابیه حماسی خود سرود (....... آیا هر روز مردی سالخورده پای خود را چون سگ بلند کرده و عورت خود را در بحبوحه جنگ آشکار می کند، عمرو و بسر هر کدام پی در پی عورت خود را برای نجات خود از مرگ آشکار می کنند و .....) و سپس به آن جوان حمله و او را در هم شکست. و بسر هم بپاخاست و به سوی یاران خود فرار کرد، و علی علیه السلام بر او فریاد زد ای بسر، معاویه سزاوارتر از تو بود برای اینکار و چون بسر نزد معاویه آمد معاویه به او گفت این رسوایی بعد از عمرو به تو رسید، تاریخ می گوید که عمرو عاص اولین نفر نبود که برای نجات جان خود، عورت خود را آشکار نمود بلکه قبل از او نیز طلحه بن ابی طلحه در جنگ احد وقتی در معرض حمله مرگبار علی علیه السلام واقع شد کشف عورت کرد.

مالک اشتر و عمرو عاص در جنگ صفین:

(به مضمون) روزی معاویه مروان را برای جنگ با مالک اشتر طلبید و گفت که مالک اشتر مرا گرفتار غم و اضطراب نموده ..... تو به جنگ مالک برو ..... که مروان قبول نکرد و گفت .....، عمرو بن عاص را به جنگ او بفرست ..... (عمرو) با لشکر به سوی مالک اشتر روان شد و همینکه چشم مالک اشتر به عمرو افتاد (رجز حماسی خواند به این مضمون) که (کاش می دانستم که رفتارم به عمرو چگونه است، همان کسی که درباره او برخود نذر واجب نمودم که از او خونخواهی کنم و با کشتن او سینه خود را شفا دهم، .....) عمرو چون این رجز و شعر حماسی را از مالک شنید به شدت مشوش شده و ترسید، ..... و در موقعی که عمرو رجز می خواند و با شعر جواب مالک را می داد، اشتر با نیزه بر سر او رسید و عمرو حرکت کرد و نیزه به او آسیبی نرسانید،