حیات جاویدان صفحه 191

آن کسی است که من مولای اویم، پس ای خدای متعال دوستان او را دوست بدار و با دشمنانش دشمن باش).

غدیریه 2:

(.......، چرا در جایگاه پر از گیاهی که میان طویلع و ریگستان کبکب است توقف نمی کنی، .....، و در خم غدیر، آنگاه که خداوند به امری قاطع فرمود، ای محمد در میان مردم قیام کن و خطبه بخوان، و ابالحسن را به امامت منصوب کن که او به راستی راهنما است و اگر چنین نکنی تبلیغ رسالت نکرده ای، پس پیامبر علی و دیگران را احضار کرد و او را در میان مردمی که گروهی تصدیق کننده و گروهی مخالف بودند، بلند کرد و ولایت خود را به چنین وارسته ای واگذار نمود و آن را به دست مردم نالایق نسپرد، آری علی را مناقبی است که هیچ تلاش کننده هر چند که تلاش کند، به اندکی از آن هم دست نخواهد یافت، و ما به آئین دوستی آل محمد (ص) می گرویم و دوستاران آنان را شایسته مهر و محبت خود می دانیم، و آن کسی که خواهان غیر او هست محبوب ما نخواهد بود زیرا، چنین کسی چون بمیرد به دوزخ رود و به حوض کوثر پیامبر نرسد و اگر خواست که خود را به آن برساند / مانند آن شتر (بیمار) گرزده که ساربان تازیانه به گردن او می زند تا با سایر شتران نپیوندد و آنها را بیمار نکند، تازیانه خواهد خورد، و هرگاه دلم به یاد احمد (ص) و جانشین او می افتد، گویی به شهپر پرنده تیزبالی بسته شده است، که از زمین رو به آسمان و یا از آسمان به سوی زمین در پرواز است، ..... این موهبتی الهی است و آنچه خدا به بنده اش می بخشد ..... او هر چه را بخواهد می زداید و یا ثابت می دارد و علم مکتوب و نامکتوب در نزد اوست .....)، این قصیده 112 بیت دارد و مذهبه نامیده می شود و سید طائفه، شریف مرتضی آن را شرح نموده است ..... ایشان در شرح این بیت (و انصب ابالحسن لقومک / انا هاد و ما بلغت ان لم تنصب) می فرماید این لفظ یعنی (نصب) جز در مورد امامت و خلافت شایسته استعمال نیست و نیز این سخن شاعر که می فرماید (....... جعل الولایه بعده ....) صراحت در امامت دارد، زیرا آنچه پس از پیامبر به علی واگذار شده است امامت است که محبت و نفرت در حال حاصل بوده و اختصاص به پس از وفات ندارد (کلب گوید نصب نبوت و امامت از امور الهی و سنت در شرایع از ابتداء خلقت از سوی حضرت الله بوده است و در شریعت پسندیده خدا یعنی شریعت پاک محمد رسول خدا صلی