حیات جاویدان صفحه 200

غدیریه 13:

(خدا و نعمتهای او را گواه می گیرم و البته هر انسان مسئول گفته های خویشتن است، که علی بن ابی طالب خلیفه خدای دادگستر است و نسبت او به احمد همانند هارون است به موسی، و اگر چه علی پیامبر نیست لیکن جانشین است که گنجینه علم خداست همان علمی که باید به آن عمل نمود، در روز دوح بهترین خلق خدا یعنی پیامبر بپاخاست و روی به مردم آورده و گفت هر کس را که من مولای او بوده ام، پس این علی هم پناهگاه و مولای اوست، ولی آنان به یکدیگر سفارش کردند که علی یعنی این کانون هدایت را خوار نموده و او را به سروری و رهبری خود نپذیرند).

غدیریه 14:

(پیامبر (ص) به روز غدیر خم در کنار درختان بزرگ به خطبه خوانی برخاست و فرمود هر کس را که من مولای او هستم این علی مولای اوست، خداوندا گواه باش و این سخن را چند بار به زبان آورد، پس گفتند شنیدیم و همگی اطاعت خواهیم کرد و زبان خود را به این گفتار مشغول کردند، و آنوقت بزرگان قوم رو به علی آورده و پیشاپیش آنان شیخی علی را چنین تهنیت داد و گفت به به، به چون تویی که مولای مومنان شدی و شگفتا و عجبا و روزگار چه شگفتی ها دارد که اندیشمندان در آن به گمراهی می افتند. مردمی که با علی بیعت کردند در حقیقت با خدا بیعت کرده بودند، چه پیش آمد و چطور شد، در آن زمان که علی آنها را در خطبه خود به شهادت طلبید گواهی ندادند و چرا آن پیرمرد (انس) که علی او را سوگند داد. در جواب گفت من چنان پیر شده ام که چنین چیزی را بیاد نمی آورم و علی فرمود که دروغگو به بلایی گرفتار شود که دستار او، آن را نپوشاند، (که این ابیات اشاره به واقعه مناشده آن حضرت یعنی سوگند متقابل در رحبه یعنی میدان کوفه و کتمان شهادت انس بن مالک و دچار شدن او به نفرین علی علیه السلام .....، است).

غدیریه 15:

(..... این خرابه های خالگونه خاموش ..... (کلب گوید طلیعه های قصاید سید به جهت زیبایی عبارات، طلیعه های مزامیر داوود در کتاب مقدس (تورات) را تداعی می کند .....)، ..... آنگاه که دشمن علی بخواهد در نزد من بر او خرده بگیرد، مرا یار و یاور سخن پرور امام خواهد دید که چگونه علی پس از محمد رسول خدا