حیات جاویدان صفحه 343

قاضی تنوخی متولد 278 و متوفی 342 هجری:

(....... من ابن رسول الله و ابن وصیه ..... و من قال فی یوم «الغدیر» محمد و قد خاف من غدر العداه النواصب ..... فقال لهم : من کنت مولاه منکم، فهذا اخی مولاه بعدی و صاحبی .....)

پیرامون شعر:

عبدالله بن معتز عباسی خبیث متوفی 296، از دشمنان سرسخت آل ابی طالب بود و در عیب جویی و بدگویی از آنان به دلیل شقاوت و سوء باطن و خباثت ذات زیاده روی و در انجام آنها کوشش داشت و ..... و کینه های خود را در قالب شعر به مردم عرضه می کرد و .....، بسیاری از شعرا در رد اباطیل او قصاید جاودانه سروده اند که از جمله آنان امیرابوفراس است که در قالب قصیده میمیه خود از حریم رسول خدا دفاع کرده است و دیگری تمیم بن معد فاطمی متولد 237 و متوفی 373 است که قصیده زیبای او او در رد قصیده ننگین ابن معتز با این مطلع آغاز می شود (علی که وزیر پیامبر مصطفی و وصی او و شبیه به او در اخلاق و مکارم است و کسی است که محمد در روز غدیر (خم) در حالی که از خیانت دشمنان ناصبی خود می ترسید گفت آیا من از جان شما به شما برتر نیستم و آنها با تردید و نیرنگ گفتند آری، پس به آنها فرمود پس هر که را که من مولای او هستم، این برادرم و دوستم بعد از من، مولای اوست پس همه از او اطاعت کنید و (آگاه باشید) نسبت او به من مانند نسبت هارون است به موسی کلیم خدا) و نیز ابن منجم، ابومحمد المنصور بالله، صفی الدین حلی، که ردیه بر اباطیل ابن معتز سروده اند و نیز از آن جمله آن قصاید، قصیده قاضی تنوخی است که صاحب تاریخ طبرستان، بهاء الدین محمد بن حسن، قصیده او را نقل کرده و متذکر شده که این قصیده را قاضی تنوخی در رد ابن معتز سروده است که طلیعه آن اینست: (فکم مثل زید قد ابادت سیوفکم .....) یعنی (چه بسیار بزرگانی مانند زید را که شما با شمشیرهای خود به قتل رساندید ولی بدون هیچ دلیل جز گمانهای دروغ .....، .....، آیا این منصور (دوانیقی گمراه) از شما نبود که ماههای هدایت که روشنی بخش تاریکی های جهالت هستند را از مدینه تبعید کرد و آیا این شما نبودید که با محمد مصطفی رسول خدا قطع رحم کردید و دشمنی ها و محبت های او را ندیده گرفتید و آیا در سرزمین باخمرا مشعل هایی فروزان را به خاک نینداخته و فرقهای سر آنها را شکاف نداده و یا موهای سر آنها را خون آلود