حیات جاویدان صفحه 408

(من هم از شما هستم) .....، کلمات تابناکی که بر ساق عرش الهی می درخشند و به برکت آنان گناهان آدم بخشیده شد .....، و البته ذکر و یاد آنان، خود عمل صالحی است که تا ابد پابرجاست و بالاترین پاداش برای ذکر و یاد آنان آماده و مهیا است، آنان خود صلوات زاکیات و سلام تابناک هستند که مؤمنان در تشهد نماز بر آنان درود می فرستند، آری آنان حرم امن الهی هستند و البته دوستان آنان در روز قیامت در امن و امان الهی و دشمنان آنها در عذاب الهی خواهند بود .....، همانا آنان به منزله کشتی نوح هستند، که هر کس از آنها دوری نماید هلاک شود، آنها دستاویز خدایند (یعنی حبل الله متین) که دست همه مومنین را می گیرند، آنان اسماء الله الحسنی هستند که هر کسی خدا را به نام ایشان قسم دهد به مراد می رسد .....)، (مضمون) سمعانی می نویسد که (عونی شاعر شیعه مسلک بوده و صحابه را در اشعار خود به بدی یاد می کند و قصیده ای را به او منسوب می نمایند که در واقع از او نیست بلکه متعلق به ابومحمد عبدالله بن عمار برقی، شاعر دیگر اهل بیت است که در نزد متوکل از او سعایت و بدگویی کردند و همین قصیده را که قافیه (ن) دارد را برای او خواندند، دستور داد زبان او را قطع کنند و دیوان شعر او را بسوزانند و چنین کردند که این مجاهد مظلوم از اثر این زخم پس از چند روز، دار فانی را وداع گفت و این عمل آن کافر منافق یعنی متوکل ملعون در سال 245 بود) و این ابیات از آن قصیده است (....... علی همان کسی است که خداوند دلهای مردم را با دوستی و ولایت او آزمایش کرد تا مومن از کافر شناخته شود .....، (ای خاندان وحی) ممکن نیست که حق شما را زیر پا گذارند مگر آنکه قبل از آن، آیات قرآن را زیر پا قرار دهند .....). (کلب گوید خدایا تو شاهدی که این آزادگان در راه تو و دین تو و اعتلای کلمه حق چه زجرها و شکنجه ها از این کافران و منافقان و طرفداران آنان کشیده اند پس عذاب جاوید و لعنت ابدی خود را بر آنان وارد و آنها را در دوزخ مقیم فرما و ما را در دنیا و آخرت از شفاعت آنان بهره مند بفرما آمین، آمین، آمین یا رب العالمین)

غدیریه ابن حماد عبدی:

(....... هنگامی که تیغ از نیام برکشد و در میدان نبرد گوید منم حیدر، لرزه بر کوهسار افتد علی همان قهرمان اسلام است که با همان تیغ خاک بر دهان مرحب ریخت و او را به خاک و خون کشید و نیز (عمرو) زاده (ود) را به زیر خاک فرو برد و با همان شمشیر او بود که ستون اسلام راست شد و آیین اسلام کمال