حیات جاویدان صفحه 900

تأویل و اجتهاد بی معنی است و مفهومی ندارد و ..... تبهکاران و اوباش نمی توانند در زیر لوای تاویل و اجتهاد به جنایت بپردازند ..... همانگونه که خدامه بن مظعون برای باده گساری خود همین بهانه را آورد ولی عمر نپذیرفت و او را کیفر داد (سنن بیهقی) و نیز با همین مضمون از ابن ابی شیبه نقل شد که گروهی از اصحاب پیامبر در شام باده گساری کردند و بهانه آنها تأویل آیه قرآن بود ولی عمر نپذیرفت و آنان را کیفر داد، و نیز با همین مضمون .....، آیا کسی شک دارد که اگر خداوند سبحان شمشیری را برهنه نماید آن شمشیر هرگز آشوب و ستمی نمی کند و پیمانهای خدا را به وسیله آن نمی شکند و در راه هوسبازی و شهوترانی بکار نمی رود، خون مسلمین و اصحاب رسول خدا را به ناحق و ناروا و به ستم و ظلم نمی ریزد، و برای زنا و آمیزش ناروا با زنان از نیام بیرون نمی آید و آبروی اسلام را (تا ابدالآباد) بر باد نمی دهد بلکه باید در دست مردمانی پاک و مردانی پاکیزه قرار گیرد که از هرگونه تبهکاری و بی دینی برکنار باشند:

تبهکاری های خالد بن ولید (ملعون) در روزگار پیامبر و غضبناک نمودن رسول خدا:

خالد که بود و چه احترامی داشت که خلیفه پیامبر او را شمشیری به شمار بیاورد که خداوند بر دشمنان خود برهنه نمود و.... و حال آنکه به گفته خلیفه دوم او دشمن خدا و مستوجب کیفر بود، (مضمون) و چگونه می توان این تصور را نمود که او شمشیری از آن شمشیرهاست در حالی که زندگی نامه متعفن او در برابر ماست آیا در خصوص او مکتوب نگردیده که او شخصی گردنکش، سنگدل و خونریز بوده و آنجا که خشم و هوس بر او غالب می شد و دین خدا در نظر او ارزشی نداشته است، او در زمان رسول خدا با جذیمیان رفتاری نمود که بسیار سهمناک و وحشتناک بود و رسول خدا مدت بسیاری بر وی غضبناک و روی گردان بود (کلب گوید ولی گذشت زمان نشان داد که اظهار تنفر آن حضرت از این بی شرافت، مانع از تکرار آن نشد و این دلالت بر مجرم بودن او دارد یعنی او به لحاظ قاعده قضایی مجرم اتفاقی نبود بلکه مجرمی حرفه ای بود) و اغماض آن حضرت به این پلید این جرئت را داد تا با یربوعیان (قوم و قبیله مالک صحابی رسول خدا) آن جنایات را مرتکب گردد (کلب گوید که قطعاً اگر این زانی حرامزاده چنین جنایتی را در زمان رسول خدا مرتکب می شد درسی از رسول خدا و صاحب شریعت می گرفت که تا ابد برای امثال او درس عبرت باشد) ..... و یا در زمانی که خالد به مجاعه گفت دخترت را به من بده و ....، ابوبکر برای او (به تحقیر و تهدید) نوشت