حیات جاویدان صفحه 993

جسارت، قلب رسول خدا را آتش می زنند خدایا به حکم آیات کتاب تو آنان اصحاب النار هستند پس آتش ابدی خود را نثار این افاکان اثیم بفرما آمین، آمین، آمین یا رب العالمین).

ابوطالب پیامبر را گم می کند:

ابن سعد واقدی نقل نموده است که (مضمون) (قریش به نزد ابوطالب آمده و درباره محمد با او گفتگو نمودند و از پاسخ ابوطالب به خشم آمده از نزد او بیرون شده و...، گفتند بهترین رأی آن است که محمد را بقتل برسانیم پس شامگاه آن روز فرا رسید، رسول خدا به خانه نیامد پس حضرت ابوطالب به همراه عموها در پی او روان شدند ولی او را نیافتند پس ابوطالب همه جوانان هاشمی و بنی مطلب را احضار نموده و فرمان داد تا هر یک به سلاحی برنده مسلح شده و به مسجدالحرام بیایند و هر کدام در جمع بزرگان قریش که ابن حنظلیه (ابوجهل) در میان آنان هستند قرار گرفته و به اشاره او همه آنان را قتل عام کنند، پس زید بن حارثه سر رسید و ابوطالب را پریشان دید و خبر سلامتی پیامبر را به او داد و او پیامبر را به خانه آورد و فردا صبح با او به مسجدالحرام وارد شد و سپس دست او را گرفت و در جمع قریشیان بلند نمود و گفت ای گروه قریشیان می دانید چه قصدی داشتم گفتند نه گفت تصور کردم که به محمد صدمه زده بودید و قصد داشتم شما را قتل عام کنم و به خدا سوگند اگر او را کشته بودید یک نفر از شما را باقی نمی گذاشتم ..... پس آن گروه همگی درمانده و سرشکسته و از همه بیشتر ابوجهل مرعوب و ترسان شده بود)، و این گزارش به همین مضمون از فقیه حنبلی ابراهیم بن علی بن محمد دینوری و سید فخار بن معد و ..... نیز نقل گردیده است.

ابوطالب در آغاز دعوت پیامبر:

چون این آیه نازل شد (..... و خویشاوندان نزدیک خود را بیم بده .....)، (مضمون) (رسول خدا از کوه صفا بالا رفته و به مردم گفت اگر من به شما خبر دهم که سپاهی در پشت این کوه می خواهند بر شما هجوم آورند قبول می کنید؟ گفتند آری ما تو را آزموده ایم و از تو سخن دروغ نشنیده ایم و آنگاه رسول خدا آنان را بیم داد ولی ابولهب مجلس را بهم زد ..... پس بار دیگر آنان را دعوت کرد و باز هم بعد از حمد و ثنای خداوند اعلام فرمود که من رسول پروردگار هستم ..... و ابوطالب گفت ..... ای محمد فرمانی را که گرفته ای بکار ببند