غدیر، اکمال دین صفحه 138

ت) روز آشکار شدن رازها

«هذا یَوْمُ اِبْلاءِ السَّرائرْ؛ روز فاش شدن توطئه های پشت پرده».

این تعبیر، برگرفته از وصف قیامت است که در قرآن بدان اشاره شده است: «یَوْمَ تُبْلَی السَّرائرُ». (طارق: 9)

وجه تشبیه روز غدیر به روز قیامت، شاید این باشد که همان گونه که روز قیامت، اعلان پایان دوره ای از حیات و آغاز مرحله ای دیگر از هستی است، غدیر نیز پایان دوره ای از هدایت و راهنمایی (در قالب نبوت) و آغاز دوره ای دیگر (در شکل امامت) است که جاودانگی دین را ضمانت می کند.(1)

3. استدلال امام حسن مجتبی (علیه السلام) به حدیث غدیر

3. استدلال امام حسن مجتبی(ع) به حدیث غدیر

هنگامی که امام حسن مجتبی(ع) تصمیم گرفت با معاویه صلح کند، خطبه ای ایراد فرمود که در بخشی از آن خطبه تاریخی آمده است:

این امت از جدم رسول خدا صلی الله علیه و آله شنیدند که فرمود: هر امتی اگر کسی را متولی امور خود کند که از او داناتر و شایسته تر در میان خود داشته باشد، هماره رو به تنزل می رود، مگر آنکه کسی را که شایسته تر است مقدّم بدارد و شنیدند که به پدرم فرمود: تو نسبت به من، همانند هارونی نسبت به موسی، جز اینکه پس از من پیامبری نیست، و شنیدند که در غدیرخم دست پدرم را گرفت و فرمود: هرکس که من مولای او هستم، علی مولای اوست. خدایا! دوست بدار آن که علی را دوست می دارد و دشمن بدار آن که با علی دشمن است. آنگاه به حاضران فرمود تا غایبان را آگاه سازند.(2)

4. گفت وگوی اصبغ بن نباته با معاویه

4. گفت وگوی اصبغ بن نباته با معاویه