به سبب رفع کدورت و دل خوری کسانی از حضرت علی (علیه السلام) بوده است، بیشتر به شک میافتم که چه بسا آن ماجرا به ولایت و خلافت ربطی نداشته باشد.
من میگویم درست است که پیامبر (صلیاللهعلیهو آله) در خطبهی غدیر فرمودهاند، «من کنتُ مولاء فعلیّ مولاه»، اما به چه دلیل شیعیان میگویند مقصود از «مولی» سرپرست و صاحب اختیار است؟ شاید این واژه در این جمله به معنی دوست و یاور باشد؟!
میخواهم بدانم آیا در خطبهی غدیر، از دیگر امامان شیعیان هم سخن به میان آمده که آنان معتقد به دوازه امام هستند؟
آیا این که میگویند خلفای اهل سنت خودشان از نخستین کسانی بودند که در روز غدیر با علی(علیه السلام) بیعت کردند و به ولایت آن حضرت اعتراف نمودند، درست است؟ و تا چه حد اعتبار و سندیت دارد؟
میگویند ماجرای غدیر به قدری مشهور است که حتی در ادبیات و سرودههای شاعران هم در طول تاریخ اسلام مطرح بوده است؛
اما میخواهم بدانم واقعاً از چه زمانی این رویداد به شعر و ادبیات راه یافت؟
آیا این که گفته میشود اولین مخالف غدیر متحمل عذاب سختی شد واقعیت دارد و اهل سنت هم آن را قبول دارند؟
میخواهم بدانم از نظر تاریخی، آیا در فاصلهی غدیر تا رحلت رسول خدا، مخالفتی یا نقشه و طراحی از جانب مخالفان گزارش شده که نشان دهد بحث خلافت حضرت علی (علیه السلام) و مخالفت جمعی با آن، مهمترین هدف اجتماع غدیر بوده است؟
از همه مهمتر این که اگر واقعاً این ماجرا دربارهی ولایت حضرت علی (علیه السلام) بوده، چرا آن حضرت حاضر شده گوشهای بنشیند و تماشا کند که دیگران منصب او