فرهنگ غدیر صفحه 154

مکتب به عنوان محور وحدت،در شعر اقبال نیز چنین انعکاس یافته است:

فارغ از باب و ام و اعمام باش همچو سلمان،زادۀ اسلام باش

گر نسب را جزو ملّت کرده ای رخنه در کار اخوّت کرده ای

نیست از روم و عرب پیوند ما نیست پابند نسب پیوند ما

دل به محبوب حجازی بسته ایم زین جهت با یکدگر پیوسته ایم

مؤمنان معدود،لیک ایمان یکی جسمشان معدود،لیکن جان یکی (1)

-الغدیر و وحدت اسلامی،وهابیّت،تقیّه،امامت،فتوای شیخ شلتوت.

تقیّه

«تقیّه»یکی از احکام قرآنی و از اعتقادات شیعی و آموزه های روایی است و مبنای عقلی و شرعی دارد.تقیّه یعنی نگهداری،پرواکردن،عقاید خود را پنهان داشتن جهت مصونیت از خطر دشمنان.وقتی یک مسلمان در میان کافران و مخالفان باشد و از سوی آنان بر مال و جان خود بیمناک باشد،به گونه ای سخن می گوید و عمل می کند که پی به عقیدۀ واقعی او نبرند و گزندی به او نرسانند.

در قرآن کریم،آیۀ إِلاّ أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقاهً (2)اشاره به تقیه در برابر مشرکان دارد.در داستان عمّار یاسر نیز که زیر شکنجۀ کفار،پس از شهادت پدر و مادرش،سخنانی را گفت که عقیدۀ توحیدی اش برخلاف آن بود،قرآن عمل او را امضا کرده است: مَنْ کَفَرَ بِاللّهِ مِنْ بَعْدِ إِیمانِهِ إِلاّ مَنْ أُکْرِهَ وَ قَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإِیمانِ 3،که این را می توان«تقیۀ اکراهی»نام نهاد.پیامبر خدا نیز کار او را تأیید کرد و فرمود:«إن عادوا فعد» 4.