فرهنگ غدیر صفحه 167

استفاده کنند. (1)آنان به بصره رفتند و آنجا را پایگاه فعالیت خویش ساختند.حضرت علی علیه السّلام برای مقابله با این فتنه آماده شد و از مدینه سپاهی به آن سوی بسیج کرد که تعدادش را 900 نفر گفته اند.سپاه عایشه در مسیر رفتن به بصره به منطقۀ«حوأب»رسید که سگان آنجا پارس می کردند.به یاد حدیثی از پیامبر افتاد که او را هشدار داده بود.خواست برگردد، ولی شهادت دروغ کسانی که گفتند از حوأب گذشته ایم،سبب شد راه را ادامه دهد.پیمان شکنان در نواحی بصره مستقر شدند.امام نامه ای به فرماندار بصره نوشت و ضمن هشدار و آگاهانیدن،دستور داد که اگر ناکثین سر ستیزه جویی داشتند با آنان بجنگد تا حضرت و همراهانش برسند.گفتگوهایی انجام شد،پیمان شکنان به بصره دست اندازی و بخشی از آن را اشغال کردند و در اطراف دار الاماره جنگی درگرفت و آتش بسی کوتاه پیش آمد، پیمان شکنان بازهم پیمان شکستند و علیه والی کوفه(عثمان بن حنیف)شوریدند و بیت المال را غارت کردند.

سپاه علی علیه السّلام به ذی قار رسیدند که در جنوب عراق بود.کسانی هم در مسیر به آن حضرت پیوسته بودند.کسانی هم از کوفه،به فراخوانی امام لبیک گفتند و در ذی قار به او پیوستند.سپاه حقجوی امام،با گروه دنیاطلب و فتنه انگیز ناکثین درگیر شدند.جنگ جمل در جمادی الاولی سال 36 شروع شد و یک روز بیشتر طول نکشید.شورشیان شکست سختی خوردند،هزاران نفر از دو طرف کشته شدند.

زبیر که در پی ملاقات با امام،از جنگ منصرف شده بود،در مسیر بازگشت به مدینه به دست عوامل پیمان شکن کشته شد.طلحه هم در همین جنگ به قتل رسید.رزمندگان سپاه علی علیه السّلام دلاورانه جنگیدند و ناکثین درهم شکسته شدند و با پی شدن شتر عایشه، وی بر زمین فرود آمد.او از علی علیه السّلام انتظار خوش رفتاری داشت.امام به محمّد بن ابی بکر که برادر عایشه بود،گفت تا خواهرش را به بصره ببرد.به دستور امام،عایشه را همراه