فرهنگ غدیر صفحه 251

أئمّه معصوم است که در بحار الأنوار آمده،مفصّل ترین بخش آن(حدود 90 صفحه)به اشعار علی بن ابی طالب اختصاص دارد.

سروده های آن حضرت،عمدتا روان،دلنشین و سرشار از موعظه است.دیوان امیر المؤمنین،در گذشته میان علاقه مندان به اهل بیت علیهم السّلام بیشتر مطرح بود و در مکتبهای درسی طلبگی اشعار آن را حفظ می کردند.این دیوان ترجمۀ فارسی دیگری به قلم «مصطفی زمانی»دارد.به عنوان تبرک،چند بیت از سروده های آن حضرت آورده می شود که شکوه از تغییر روزگار و مردم و شوق به رهایی از این غمکدۀ دنیا در رسیدن به بهشت است:

تغیّرت البلاد و من علیها فوجه الأرض مغبرّ قبیح

تغیّر کلّ ذی لون و طعم و قلّ بشاشه الوجه الملیح

أری طول الحیاه علیّ غمّا و هل أنا من حیاتی مستریح

تنح عن البلاد و ساکنیها ففی الفردوس ضاق بک الفسیح (1)

-فصاحت و بلاغت،شعر غدیر،ابو طالب،سخنان علی علیه السّلام.