فرهنگ غدیر صفحه 28

ابن تیمیّه

نام او«احمد بن عبد الحلیم»است،متولد 661 هجری در شهر حرّان و درگذشتۀ 728 هجری در دمشق.وی حنبلی مذهب بود و عقایدی مخالف با باورهای رایج مسلمانان داشت و با همۀ مذاهب عصر خود به مخالفت برخاست و به خاطر عقایدش مورد مخالفت علمای زمان خود قرار گرفت و مدتی هم زندانی و تبعید شد.در بیان عقاید خود گستاخ و جسور بود،مدافع امویان و خوارج و مخالف عقیده به شفاعت و توسّل و زیارت قبور اولیا بود و با شیعه دشمنی سرسختی داشت.تفکّرات او مبنای عقاید وهابیان قرار گرفت و قرنها مخالفان تشیّع با الهام از آثار و افکار او راه دشمنی با مذهب اهل بیت را پیش گرفتند و جز خودشان،دیگران را مشرک نامیدند.معروف ترین اثر او«منهاج السنّه»است که پر از دروغ و تهمت و نسبت های نادرست و جاهلانه به شیعه است. (1)و آن را در مقابل کتاب علامۀ حلّی«منهاج الکرامه فی اثبات الامامه»نگاشت.علمایی چند بر منهاج السنّۀ او پاسخ داده اند.-وهابیت،سلفیّه.

ابن کوّاء

عبد اللّه بن کوّاء از سران گستاخ و جسور خوارج بود که گاهی در مسجد کوفه،با حرفها و سؤالهای خود،به علی علیه السّلام جسارت می کرد و هنگام نماز،وقتی علی علیه السّلام به قرائت می پرداخت،آیاتی از قرآن را بلندبلند به تعریض می خواند.وی در جنگ نهروان نیز حضور داشت،گفتگوهای مفصّلی میان او و حضرت علی علیه السّلام اتفاق افتاد.برخی گفته اند درپی این احتجاجات،خود را از میدان و جمع نهروانیان کنار کشید. (2)

ابن ملجم

عبد الرحمان بن ملجم مرادی،زمانی از سپاه علی علیه السّلام بود،امّا در ماجرای حکمیّت از «خوارج»شد و پس از جنگ نهروان،یکی از چند نفری بود که جان سالم به در برد و