فرهنگ غدیر صفحه 305

است،چون پیش از این،از اهل بیت به عنوان ابرار یاد شده و در کتب و روایات اهل سنت نیز آمده است. (1)

این واقعه که نهایت ایمان،ایثار و اخلاص علی علیه السّلام را می رساند،از مناقب و فضایل مهمّ اوست.شاعران نیز در سروده های خود به آن اشاره کرده اند.سعدی می گوید:

کس را چه زور و زهره که وصف علی کند؟ جبّار در مناقب او گفته«هل اتی»

دربارۀ انفاق غذای افطار به مسکین و یتیم و اسیر نیز محمود شاهرخی(جذبه)چنین گفته است:

کرده عطا فقیر و اسیر و یتیم را نان جوی که بود غذای تو،یا علی

-فضایل علی علیه السّلام.

سیاست علوی

سیاست به معنای تدبیر امور و کشورداری و ادارۀ جامعه است.هرسیاستی پایه ها و اصولی دارد.برخی سیاست خود را برپایۀ زور،فریب،نفاق و فساد پایه گذاری می کنند،امامان شیعه که به تعبیر روایات«ساسه العباد»ند،ضوابط دینی و معیارهای قرآنی را در شیوۀ کشورداری و رتق و فتق امور،قانونگذاری،عزل و نصب،اجرای احکام و حدود،جنگ و صلح،تأمین بودجه و هزینه کردن بیت المال در نظر می گیرند.

در سیاست علوی،مبنا عدالت اجتماعی و احقاق حقوق و اجرای احکام قرآن است،چه مردم بپسندند چه نپسندند.در این شیوه،هدف وسیله را توجیه نمی کند،«اصول مکتبی» مورد معامله قرار نمی گیرد،با ظلم و جور،پیروزی و موفقیت به دست نمی آید و مبنای به دست گرفت حکومت نیز اقبال و بیعت مردم است و مدیریت جامعه براساس«کتاب و سنت»انجام می گیرد.امام علی علیه السّلام فرمود:معاویه هوشمندتر از من نیست،لیکن او فریب می دهد و فجور می کند و اگر نبود اینکه من از فریبکاری خوشم نمی آید،از هوشمندترین مردم بودم. (2)