فرهنگ غدیر صفحه 33

مدائنی،«اثبات اسلام ابی طالب»محمّد معین هندی،و...کتابهای دیگر.برخی از اینها به فارسی نیز ترجمه شده است. (1)

ابو عبیدۀ جرّاح

نام او را عامر بن جرّاح نوشته اند.از اصحاب پیامبر صلّی اللّه علیه و آله بود و گاهی پیامبر او را به مأموریت هایی می فرستاد،امّا پس از وفات رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله به دلیل دوستی شدیدی که با ابو بکر داشت به نفع او کار کرد و از سردمداران ماجرای سقیفه و بیعت گرفتن برای ابو بکر بود.ابو بکر می گفت که خلافت از آن یکی از این دو نفر(عمر یا ابو عبیدۀ جرّاح)باشد.آن دو نیز گفتند:باوجود تو،نوبت به ما نمی رسد و با او بیعت کردند و مردم را به بیعت فراخواندند. (2)اهل سنّت او را از«عشرۀ مبشّره»می دانند.وی در سال 18 هجری در 58 سالگی درگذشت.

اتمام نعمت-آیۀ اکمال دین

اثبات الوصیّه

بنابه اهمیت اعتقاد به وصایت و وصیّ بودن امیر المؤمنین علیه السّلام،شماری از عالمان شیعه برای اثبات این مسألۀ اعتقادی،کتابهای فراوان نوشته اند که برخی از آنها با عنوان«اثبات الوصیّه»است.از جمله می توان از«اثبات الوصیۀ»علی بن حسین مسعودی(346 ق)، احمد بن رمیح،هشام بن حکم(199 ق)،سیّد هاشم بحرانی(1107 ق)،علاّمۀ حلّی (726 ق)و شیخ صدوق(381 ق)یاد کرد. (3)

-وصایت وصیّ.

اثنی عشریّه-ائمّۀ اثنی عشر

اجتهاد در مقابل نصّ

در اصطلاح،آنجا که نصّ صریح و فرمان روشنی دربارۀ موضوعی وجود داشته باشد و

1- 1) .دربارۀ ابو طالب،از جمله ر.ک:«ابو طالب،تجلّی ایمان»،مجید پورطباطبایی،«ابو طالب مظلوم تاریخ»(ترجمه بخشی از الغدیر)،انتشارات بدر،«دانشنامۀ امام علی»،ج 5 مقالۀ«در کنار پدر».
2- 2) .کامل،ابن اثیر،ج 2 ص 13.
3- 3) .الذریعه،ج 1 ص 110.