فرهنگ غدیر صفحه 374

از غیر خدا فارغ می گشت و«کمال الإنقطاع»که خواستۀ او در مناجات شعبانیه بود،برای حضرتش محقّق بود و حجابهای نور از دیدگان دلش کنار رفته به معدن عظمت الهی واصل شده بود.

عرفان آن حضرت،در متن جهاد و مبارزه و همراه با تولّی و تبرّی بود و اگر حکومت را می پذیرفت و شمشیر می زد همه و همه«برای خدا»بود و شاهدش نبرد مخلصانۀ او در غزوۀ خندق،با عمرو بن عبدودّ و سر بریدن او به خاطر خدا:

گفت:من تیغ از پی حق می زنم بندۀ حقّم نه مأمور تنم

شناخت باطن بی ارزش دنیا و فریب نخوردن از جلوه گریهای این عجوزۀ مکّار و بی وفا و شعار«غرّی غیری»آن حضرت و همواره نگاه به آخرت داشتن و مفتون دنیا نشدن،از شاخصه های دیگر عرفان علوی است.این گوشه ای از گسترۀ عرفان علوی است.مطالعۀ کلمات آن حضرت و خطبه هایش،مواعظ و پندهایش،دعای کمیل و صباح و مناجات مسجد کوفه،سیره و زندگی اش،ابعاد دیگری از این عرفان ناب و الهی و در متن عمل و تعهّد اجتماعی را نشان می دهد و فرسنگها با آنچه دراویش و صوفیان می پندارند و خود را به او منتسب می کند،فاصله دارد. (1)-لو کشف الغطاء.

عصمت

از معتقدات شیعه دربارۀ پیامبران و امامان،«عصمت»است،به این معنی که این حجتهای الهی چون هادیان بشر و پیشوایان امّت اند و امام کسی است که به گفتار و کردار او اقتدا می شود و این تبعیت در همۀ شؤون است،ناچار باید مصون از هرخطا و خلاف و گناه باشد.عصمت،یک نیروی درونی حفاظت از گناه و مصونیت از اشتباه است که مایۀ اعتماد و اطمینان پیروان به درستی گفته ها و اعمال پیامبر و امام و انطباق آنها با حق و دین خداست.