فرهنگ غدیر صفحه 456

مردم سر به شورش می زدند و اگر تیغها بر سر این مسأله از نیام کشیده می شد و جنگی داخلی پدید می آمد،شرّی بدتر و بزرگتر از خلافت بدون اجماع و مشورت و رأی عمومی مردم پیش می آمد،و آن هدم اسلام و نابود شدن زحمات حضرت رسول صلّی اللّه علیه و آله بود.

-سقیفۀ بنی ساعده،اجتهاد در مقابل نصّ،پنج شنبۀ شوم،اقیلونی،پنجاه و پنج سؤال از تاریخ.

فلسفۀ سیاسی اسلام

شیوۀ ادارۀ جامعۀ اسلامی و سبک حکومت دینی پس از پیامبر،در قالب«امامت» است.اساس حکومت دینی«خدامحوری»است و اطاعت از پیامبر و امام نیز ریشه در «ولایه اللّه»دارد.از انواع رژیمها و حکومتهای گذشته و فعلی،آن چه نوع حاکمیت در اسلام را معین می کند متفاوت با همۀ آنهاست.پس می توان فلسفۀ سیاسی اسلام را در قالب امامت دانست و«غدیر»،صحنۀ ارائۀ عینی این شیوه و بیعت گرفتن از امّت برای امامت بود.این شیوه،مبتنی بر قرآن است و بر محور صالح ترین فرد برای تداوم راه پیامبر و اجرای کتاب خدا استوار است و سیاست مدن و مدینۀ فاضلۀ اسلامی و مبانی نظری و عملی حکومت دینی با«فلسفۀ غدیر»صورت می پذیرد.

در این نگاه و شیوه،قانون حاکم«قرآن»است و پیشوای مردم«امام».مبنای مشروعیّت حکومت امام هم تشریع الهی و نصب نبوی است،نه انتخاب و رأی مردم و بیعت آنان بیعت تنها پشتوانۀ اجرایی برای امام است،نه آنکه برای او مشروعیت بیاورد.

نوع حکومت و شرایط حاکم در اسلام،بارها از زبان پیامبر خدا صلّی اللّه علیه و آله به صورتهای مختلف بیان شد و وی بر«ولایت علوی»و خلافت اهل بیت و وصایت امیر المؤمنین تأکید فرمود تا شیوۀ حکومتی خودش پس از او نیز با امامت علی بن ابی طالب علیه السّلام تداوم یابد.اگر حضرت رضا علیه السّلام امامت را شیرازۀ دین و نظام بخش مسلمانان می دانست(انّ الإمامه زمام الدّین و نظام المسلمین) (1)برای بیان همین اسلوب از رهبری بود،تا مکلّفین بدانند که نظام دین و دنیای خود را به چه کسی باید بسپارند و با که بیعت کنند و از چه کسی فرمان