فرهنگ غدیر صفحه 49

شاهنشاهی بود.مورّخان دربارۀ روش حکومتی معاویه می نویسند:«معاویه اولین زمامداری است که نگهبان و پاسبان و دربان گماشت،پرده آویخت،منشیان نصرانی استخدام کرد و با گارد نظامی حرکت کرد،خود بر تخت می نشست و مردم را زیردست خویش و فروتر می نشانید،مردم را به بیگاری می گرفت» (1)و جاحظ در ترسیم سالی که معاویه به قدرت رسید می گوید:«در سالی که آن را سال اتّفاق همگانی نامیده اند،معاویه به سلطنت استیلا یافت و نسبت به باقی ماندۀ شورا،تودۀ مسلمانان و انصار و مهاجرین، راه استبداد سپرد.آن سال برخلاف اسمش سال اتفاق همگانی نبود،سال تفرقه و چند دستگی و تسلّط قهرآمیز و زورگویی و غلبه بود.سالی بود که امامت به سلطنتی از قماش رژیم شاهنشاهی ایران تبدیل می گشت و خلافت به تصاحب غاصبانه ای از نوع رژیم امپراتوری روم غربی تغییر ماهیّت می داد...». (2)اینکه معاویه خود را اولین پادشاه نامید و سفیر روم پس از حادثۀ عاشورا یزید را«شاه عرب»خواند،در عملکرد و اظهارات خلفای دیگر اموی و پس از آنان در رویّۀ خلفای عباسی نیز تداوم یافت و آن«امامت»که اسلام تشریع کرده بود و همراه با عصمت،عدالت،ساده زیستی و تقوا بود،به خلافت و از آن پس به سلطنت موروثی و اشرافیت جاهلی تبدیل شد و همۀ اینها زیانهای انحرافی بود که در سقیفه پیش آمد و هوای نفس بر حکم خدا غالب شد و چشمۀ زلال ولایت با دسیسۀ قدرت طلبان ریاستخواه آغشته گشت و مردم مظلوم،از حق برخورداری از امامت«امام معصوم»،محروم گشتند.

امام خمینی می فرمود:«حکومت اسلام،سلطنتی هم نیست،تا چه رسد به شاهنشاهی و امپراتوری.در این نوع حکومتها حکّام بر جان و مال مردم«مسلّط»هستند و خودسرانه در آن دخل و تصرّف می کنند.اسلام از این رویّه و طرز حکومت منزّه است،به همین جهت در حکومت اسلامی برخلاف رژیم سلطنت و شاهنشاهی و امپراتوری اثری از کاخهای بزرگ،عمارت کذایی،خدم و حشم،دفتر مخصوص،دفتر ولیعهد،و دیگر لوازم