فرهنگ غدیر صفحه 501

آن هرگونه اهانت و هتک حرمت به شیعه را روا می شمرند و چنان وانمود می کنند که لعن یکی از صحابه موجب خروج از دین است.اولا همۀ آنان که اصحاب پیامبر بودند و آن حضرت را دیده بودند،افراد صالح و باایمانی نبودند.در میان آنان انسانهای منافق،فاجر، دروغگو و فاسق هم بودند.در آیات قرآن نیز لعنت خدا بر برخی افراد آمده است.پیامبر خدا نیز برخی را لعنت کرده است.پس به صرف صحابه بودن،کسی عادل نمی شود و حرمت نمی یابد.همۀ منافقانی هم که پیامبر مأمور به جهاد با آنان بود،در زمرۀ صحابه بودند.افزون بر این به شهادت تاریخ،بعضی از صحابه در حق اهل بیت پیامبر ستم کردند، بدعت در دین گذاشتند،خون پاکان را ریختند،با امام معصوم و حجت خدا جنگیدند، مرتکب فسق و فجور شدند،به نوامیس مسلمانان تجاوز کردند(داستان خالد بن ولید)،با فرمان صریح پیامبر مخالفت کردند و بسیاری خلافهای دیگر.پس قول به عدالت و پاکی همۀ صحابه،هم با قرآن مخالف است،هم با سنّت نبوی،هم با حقایق تاریخی.مگر معاویه در حضور مردم علنا شراب نمی خورد؟مگر امام مجتبی علیه السّلام را با زهر مسموم و شهید نکرد؟مگر با علی علیه السّلام نجنگید؟در حالی که پیامبر فرموده بود:یا علی جنگ با تو جنگ با من است و جنگ با من جنگ با خدا؟

پس اگر شیعه،برخی از صحابه را به دلیل فسق و ظلم و معصیت و بدعت و نفاق،لعن کند،چه اشکالی دارد؟خدا هم فاسقان و ظالمان و منافقان را لعن کرده است.به علاوه، آنان که نسبت به لعن بعضی صحابه از سوی شیعه این همه حساسیّت نشان می دهند،چرا نسبت به معاویه که سبّ و لعن بر افضل صحابه یعنی امیر المؤمنین علیه السّلام را علنی و رایج ساخت و سالها بر منابر به دستور او حضرت علی علیه السّلام را لعن می کردند،چیزی نمی گویند؟

ابن ابی الحدید،خلاصه ای از نوشتۀ ابو جعفر یحیی بن محمّد علوی را در پاسخ به ابو المعالی جوینی نقل کرده که بطور مبسوط و مستدل،صحّت لعن و ابراز برائت از کسانی را که خلافکار،ظالم و فاسق بودند بیان می کند (1)و اینکه صرف صحابی بودن،موجب