فرهنگ غدیر صفحه 502

تبرئۀ آنان نمی شود.

خود صحابه هم یکدیگر را لعن می کردند و به خاطر خلافها و انحرافها،یکدیگر را به بدترین صفات متّهم می ساختند و میان آنان رایج بود و صرف لعن یک صحابی را موجب خروج از اسلام نمی دانستند.مگر خود عایشه،عثمان را لعن نکرد؟مگر معاویه،امام علی و امام حسن و امام حسین علیهم السّلام را آشکارا بر منابر لعن نمی کرد؟مگر بسیاری از صحابه عثمان را لعن نمی کردند؟ابو بکر و عمر هم سعد بن عباده را لعن کردند.اگر برخی صحابه مستحق لعن باشند،به اقتضای امر الهی به دوستی با اولیای خدا و دشمنی با دشمنان خدا،لعن آنان جایز است و خدا همانگونه که از تولّی می پرسد،از تبرّی هم سؤال می کند.(این بحث خواندنی است،به آنجا مراجعه شود).

شیعه،صحابۀ پاک و متعبد و صالح و بزرگوار را تکریم می کند و لعن آنان را حرام می داند و خود نیز لعن نمی کند.امّا آنان که با کارشکنیها،ظلمها،بدعتها و گناهانشان حرمتی برای خود باقی نگذاشتند تا محترم باشند،چه انتظار است که شیعه آنان را تقدیس کند و از هرگونه نقد و انتقاد،مصون بشمارد؟امّا اینکه چه کسانی چه خلافهایی کرده اند، بحثی است جدا،که در این مختصر نمی گنجد.تولّی و تبرّی هم از فروع دین و واجبات عملی است و برائت از دشمنان دین خدا و کافران و منافقان واجب است و مهرورزی به کسانی که سنت پیامبر را تغییر دادند و به اهل بیت ظلم کردند و همواره درصدد توطئه بر ضدّ اسلام ناب و عترت مصطفی و مسلمانان راستین بودند،هرچند نام«صحابی»داشته باشند،غلط است. (1)

-عدالت صحابه،پنجاه و پنج سؤال از تاریخ،

پنج شنبۀ شوم،سنّت و بدعت،مطاعن،مظلومیّت علی علیه السّلام.

لو کشف الغطاء...

از فضایل علی علیه السّلام و ویژگیهای عرفان علوی،بصیرت کامل و معرفت ناب و والای او نسبت به خدا و هستی و اسرار عالم و جهان غیب و شهود بود و عالم غیب هم برای