فرهنگ غدیر صفحه 80

«امام شناسی»و معذور نبودن مردم در نشناختن امام فرمود:«نحن الّذین فرض اللّه طاعتنا،لا یسع النّاس إلاّ معرفتنا و لا یعذر النّاس بجهالتنا...» (1).

ازاین رو در برخی دعاها از خدا می خواهیم که این حجت شناسی را نصیب ما سازد، چون بدون آن گمراه می شویم«أللّهمّ عرّفنی حجّتک...».

بابافغانی شیرازی شعر بلند و پرنکته ای در باب مناقب علوی و امام شناسی و بی لیاقتی دیگران برای امامت دارد که نقل برخی از ابیاتش مناسب است:

قسم به خالق بی چون و صدر بدر انام که بعد سیّد کونین،حیدر است امام

امام،اوست به حکم خدا و قول رسول که مستحقّ امامت بود به نصّ کلام

امام اوست که چون پای در رکاب آورد روان به طیّ لسان هفت سبع کرد تمام

امام اوست که قائم بود به حجّت خویش چراغ عاریت از دیگری نگیرد وام

امام اوست که بخشید سر به روز مصاف بدان امید که بیگانه را برآید کام

امام اوست که قرص خور از اشارت او به جای فرض پسین بازگشت از ره شام

امام اوست که انگشتری به سائل داد نهاد مهر رضا بر لب و نخورد طعام

امام اوست که خلق جهان غلام وی اند نه آنکه از هوس افتد به زیر بار غلام

کدام زان دو سه در حلّ مشکلات یکی به علم و فضل و هنر داد خصم را الزام؟

کدام زان دو سه بیگانه در طریق صواب نهاده اند به انصاف آشنایی گام؟

کدام زان دو سه یک روز در مصاف و نبرد به قصد دشمن دین برفروخت برق حسام؟

من آن امام نخواهم که بهر باغ فدک کند ز ظلم به فرزند مصطفی ابرام

من آن امام نخواهم که آتش افروزد بر آستانۀ کهف انام و صدر کرام

قبول عایشه بگذار و بیعت اجماع چه اعتبار به قول زن و تعصّب عام؟

میانۀ حق و باطل چگونه فرق کند مقلدی که نداند حلال را ز حرام؟

چه خیزد از دو سه نااهل در علفزاری یکی گسسته مهار و یکی فکنده لجام؟

به مهر شاه،که اوقات از آن شریف تر است که ذکر خارجی و ناصبی کنیم مدام

وگرنه تودۀ اخگر شود دمی صدبار ز برق تیغ زبانم سپهر آینه فام