فرهنگ غدیر صفحه 83

لأهل الضّلاله و شیعه لأهل الجهاله». (1)

-امامت.

امامیّ

منسوب به امام.در اصطلاح رجال،حدیث و کلام،به کسی که شیعه و معتقد به امامت بلافصل امیر المؤمنین علیه السّلام باشد گفته می شود،به اینگونه اشخاص،«خاصّه»هم می گویند، در مقابل عامّه که مقصود اهل سنّت اند.-امامیّه،عامّه و خاصّه،تشیّع،اثنی عشری.

امامیّه

به شیعیان و پیروان اهل بیت که به امامت بلافصل امیر المؤمنین علیه السّلام عقیده دارند و امامت را منصب الهی می شمارند که با نصب الهی و نصّ خدا و رسول تعیین می شود «امامیّه»گفته می شود.شیخ مفید گوید:امامیه معتقد به وجوب امامت و عصمت و نصّ اند و از آن جهت به این نام خوانده می شوند که به همه این اصول معتقدند و هرکه همۀ اینها را معتقد باشد،امامی است. (2)مبنای این عقیده،آیات قرآن و احادیث رسول است و در «امام»،شرایطی همچون عصمت،نصّ،اعلم و افضل بودن و...قائلند و امامت را در فرزندان علی علیه السّلام می دانند و به امام غایب منتظر عقیده دارند.چون محور این بر عقیده به انتصابی بودن امام از سوی خدا و رسول است،نه انتخاب مردم و امامت را با نصّ خاص می دانند نه رأی دیگران،به پیروان این اعتقاد امامیّه گفته اند.دهخدا می نویسد:«امامیه، نام عموم فرقه هایی که به نصّ جلی،علی بن ابی طالب را جانشین پیغمبر اسلام می دانند و معتقدند که امامت در فرزندان علی باقی است و دنیا هیچ گاه از امام خالی نیست و منتظرند که یکی از علویان در آخر الزمان ظهور و خروج کند و دنیا را پر از عدل وداد و قسط کند.در مقابل اینان،اهل سنّت و جماعت پس از پیغمبر،امر خلافت را به شورای مسلمانان و تصویب آنان منوط می دانند». (3)البته در امامیه نیز مثل مذاهب دیگر اسلام، فرقه های مختلفی وجود دارد که کامل ترین آنان«امامیۀ اثنی عشریه»است.

-تشیّع،شیعه شناسی،امامت،غدیر.

1- 1) .همان،خطبه 139.در زمینه امام نار،نیز ر.ک:«میزان الحکمه»،حدیث های 883 تا 886(أئمه النار).
2- 2) .بحار الانوار،ج 37 ص 1.
3- 3) .لغت نامه،ج 2 واژۀ امامیّه.