فرهنگ غدیر صفحه 86

فإنّ المذیع علینا أمرنا أشدّ علینا مؤنه من عدوّنا،إنصرفوا رحمکم اللّه و لا تذیعوا سرّنا» (1)،«امر»ما را فاش و منتشر نکنید و آن را جز با اهلش در میان نگذارید،چراکه هرکس«امر»ما را بر ضد ما فاش کند،زحمت او بر ما بیش از دشمن ماست،برگردید و بروید،خدا رحمتتان کند و راز ما را فاش نکنید.

از مجموع اینگونه روایات که کم نیست،برمی آید که«امر»،واژه ای کنایه آمیز از امور پنهان و رازآلود أئمه در مورد هدایت امّت و رهبری و ولایت است،که هم باید به اهلش گفت،هم فاش نساخت،هم ظرفیّت مخاطبین را سنجید. (2)-تقیّه.

امیر المؤمنین علیه السّلام

لقب خاصّ حضرت علی علیه السّلام،به معنای پیشوای مؤمنان.گرچه همۀ امامان و خود رسول اکرم صلّی اللّه علیه و آله امیر و پیشوای مؤمنانند،لیکن این از القاب اختصاصی آن حضرت است که بحق از سوی خدا و رسول به امامت برگزیده شده است.در اعتقاد برخی،اطلاق این لقب جز بر امیر المؤمنین علیه السّلام روا و جایز نیست. (3)مردی خدمت امام صادق علیه السّلام رسید و بر او با این لقب سلام داد،حضرت با اعتراض و ناراحتی فرمود:«مه،هذا إسم لا یصلح إلاّ لأمیر المؤمنین،اللّه سمّاه به و لم یسمّ به احد غیره...» (4)،ساکت باش،این نام جز بر امیر المؤمنین شایسته نیست،خداوند او را به این اسم نامیده است و جز او کسی را به این نام ننامیده اند.شاید این تأکید،برای آن است که هرمدعی خلافت رسول خدا،خود را امیر مؤمنان معرّفی نکند و حریم این لقب برای اهلش محفوظ بماند.در روایات است که این لقب برای آن حضرت از سوی خداوند تعیین شده و رسول خدا مأمور ابلاغ آن بوده و علی علیه السّلام در زمان پیامبر هم با این لقب خوانده می شده است.در روایتی از حذیفه آمده که آن حضرت پیش از خلقت آدم نیز این لقب را نزد فرشتگان داشته است.

1- 1) .همان،ح 18.
2- 2) .ر.ک:«اصول کافی»،ج 2 ابواب:حفظ لسان ص 113،تقیه ص 217،کتمان ص 221 و اذاعه ص 369.
3- 3) .به روایات این بحث در«بحار الأنوار»،ج 37 ص 290 نگاه کنید.
4- 4) .تفسیر عیاشی،ج 1 ص 276.