فرهنگ غدیر صفحه 88

انبار

نام شهری کهن در حدود 70 کیلومتری غرب بغداد.از شهرهای آباد دورۀ ساسانیان بوده و پادشاهان قدیم ایران گندم و جو و کاه برای لشکریان در آن انبار و ذخیره می کردند.

در سال 12 هجری به دست خالد بن ولید فتح شد و سفّاح اولین خلیفۀ عباسی آنجا را دارالملک ساخت. (1)این شهر مرزی که میان عراق و سرزمین شام و در شرق رود فرات و در قلمرو حکومت امام علی علیه السّلام بود،از سوی سپاه معاویه در سال 38 هجری مورد تهاجم قرار گرفت،فرماندار آنجا را کشتند و به خانه ها وارد شده و غارتگری کردند و کسی جلوی آن سپاه مهاجم نایستاد.حضرت علی علیه السّلام خطبه ای خواند و مردم را به جهاد با دشمنان خدا فراخواند و از سستی و نافرمانی مردم کوفه نکوهش کرد. (2)این خطبه و لحن آن،حاکی از غربت و مظلومیّت علی علیه السّلام است.یک بار هم حضرت با سپاه خود از انبار می گذشت، دهقانان آنجا به استقبال آمدند و پیشاپیش او می دویدند که امام آنان را از این رفتار بیهوده که بازماندۀ اخلاق قدیمی آنان در برخورد با سلاطین بود،نهی کرد. (3)حضرت دو روز آنجا ماند،سپس حرکت کرد.-قلمرو حکومت امیر المؤمنین،مظلومیت علی علیه السّلام.

انتخاب و انتصاب

در بحث امامت،میان شیعه و اهل سنّت،بر سر انتصابی و انتخابی بودن امامت و خلافت بحث است.شیعه،معتقد به آن است که جانشینی پیامبر و خلافت و امامت مسلمین،مثل خود نبوت امری انتصابی و به امر خداوند و نصّ خاصّ است و بر این عقیده دلایل فراوان قرآنی و حدیثی و تاریخی دارد.امّا اهل سنّت معتقد به انتخاب خلیفه از سوی مردم و اهل حلّ و عقد و نظر شورایند،هرچند به این اصل تنها دربارۀ خلیفۀ اوّل عقیده دارند،چون خلیفۀ دوّم با نصب ابو بکر تعیین شد و خلیفۀ سوّم با رأی شورای شش نفره و این آشفتگی،نشان بی پایه بودن نظریۀ انتخاب در امر امامت و خلافت را

1- 1) .لغت نامه،دهخدا،ج 2 ص 2940.
2- 2) .نهج البلاغه،خطبه 27.
3- 3) .همان،حکمت 37.